Tag: Wedstrijd

De jubileum editie van de Grand Prix Saint Hubert die werd
gehouden in restaurant de Echoput in Hoog Soeren, het gastronomische paradijs van
de smaakgoeroe Peter Klosse, is gewonnen door het team van de Brabantse
Wijnsociëtiet bestaande uit Peter van den Besselaar, Berry Marinussen en Nello
Pischedda. 

De Grand Prix is de oudste en meest prestigieuze blindproefwedstrijd
van de Benelux. Jan van Lissum memoreerde voor de prijsuitreiking bekende namen
uit de Nederlandse wijnwereld die de prijs hebben gewonnen. Ook roemde hij
speciaal de sommeliers van restaurants die het lef hebben om aan de wedstrijd
deel te nemen. 

Er staan tien wijnen op tafel, daarbij zijn veertien landen
gegeven en de proevers maken steeds een keuze uit vijf landen, om vervolgens
ook nog herkomstgebied, druif, jaargang en producent te vermelden.

De wijnen die dit jaar blind werden geproefd waren:

1 Libanon – Carignan,
Cabernet Sauvignon, Cinsault,

2 NO Frankrijk – Pinot
Noir

3 N Italië – Nebbiolo

4 Argentinië – Malbec

5 Hongarije – Kekfrancos,
Blauburger, Merlot

6 Spanje – Bobal

7 Oostenrijk – Zweigelt

8 ZW Frankrijk – Merlot

9 ZO Frankrijk – Syrah

10 M-Italië – Montepulciano

Jurylid Fred Nijhuis memoreerde voor aanvang dat alle wijnen
typisch zijn voor de streek, vaak zijn het monocepages, maar als er in de
streek juist mixen zijn van druiven, dan staan die op tafel. Zelf noemt de
organisatie de Grand Prix Saint-Hubert, de oudste, meest prestigieuze
blindproefwedstrijd van de Benelux een ultieme uitdaging voor iedere
wijnliefhebber. De complete uitslag van de wedstrijd kun je HIER lezen. Ook Noël Geisen, Wouter van Huijstee en David Koenen
namen deel aan de wedstrijd. Het winnende team scoorde op alle wijnen, soms
alleen met herkomst of druif, maar ook flink wat wijnen met beiden. De prijs bestaat uit een wisselbeker en gouden dukaten voor de proevers. Het is
moeilijk aan te geven hóe prettig het gevoel is om deze wedstrijd te winnen,
een opgave die onmogelijk lijkt. Deze winst onderstreept dat de Brabantse Wijnsociëteit een uitstekende plaats is om méér te leren over wijnproeven, of zoals de slogan luidt: beter wijnproeven is meer genieten.  

Nello
Pischedda veroverde het clubkampioenschap van de Brabantse Wijnsociëteit. Berry
Marinussen werd tweede, Willem Jan Withagen werd derde. Paul Heemskerk kwam maar twee punten tekort
voor een plaats op het erepodium. De winnaar had dit jaar 182 punten, nummer
twee 132 punten en nummer drie 119 punten. Conclusie: het was écht moeilijk!

We
herkennen wijn vooral als we die geregeld drinken. En wat je sporadisch of
zelden drinkt… dat is echt moeilijk te herkennen. Dus werd er flink gemopperd
op Peter van den Besselaar die de wedstrijdproeverij samenstelde. Kritiek kan
via twee lijnen worden gegeven. Een lijn is dat een wijn niet karakteristiek is
voor het gebied. De andere lijn is dat er te onbekende wijnen op tafel staan.
Omdat de wijn karakteristiek moet zijn, stond er bijvoorbeeld geen chardonnay
uit Limoux in deze proeverij. Maar wel een Meursault. En van de onbekende
streken, zoals Corsica, stond er een héél karakterisitieke wijn, een
vermentino. De bedoeling van de blindproefwedstrijd is dat we gebied, appellatie, druif,
jaar, classificatie en domein opschrijven. Voor alles kunnen punten worden
verdiend. Het was wel een faire wedstrijd, slechts bij één wijn werden de
proevers bij de neus genomen.

Serie
witte wijnen

Bij de
mousserende wijn is dé vraag: is het champagne of niet? Zoniet, dan is het
waarschijnlijk dat  de wijn uit de Loire,
Elzas of Bourgogne komt. Of piepkleine gebiedjes zoals Limoux of Jura. Nou bij
deze wijn werden de proevers bij de neus genomen met een loupezuivere,
uitgebalanceerde Cremant d’Alsace van domaine Fernand Engel, cuvee Trilogie
2007 van pinot noir, chardonnay en pinot gris. Een cremant met drie jaar
rijping, nauwelijks van champagne te onderscheiden  (met ook dezelfde prijs als champagne).

In de
witte serie staan respectievelijk wijnen uit Bordeaux, Corsica, Rhône en
Bourgogne. Château Saransot-Dupre 2009 is gemaakt van semillon en sauvignon:
wat bloemen en jasmijn in de geur, prachtige balans, goede zuren. Domaine Vico
2012 uit Corsica is van 100% vermentino, een wijn met veel mineralen in de
geur, goede zuren en veel spel. Door niemand herkend, we drinken dit gewoon te
weinig. Château de Campuget 2012 Costières de Nimes is een wijn die hoog in
zijn bitters zit, geen allemansvriend, best wel een lastige wijn. Stenig in de
geur, ook wat amandelen. Gemaakt van rousanne, grenache blac en marsanne. Deze
druiven worden ook herkend door sommige proevers.  Meursault Les Pellans 2007 van Michel Clair is
uiteraard 100% chardonnay. Een wijn die bescheiden vanille heeft, vief, veel
zuren en rondeur en een mooie balans. Geen vette Meursault maar een verfijnde.
Er werd matig gescoord bij de witte wijnen, waar 250 punten te verdienen waren.
Rob en Just doen het buiten de latere winnaars goed in de witte serie. Nello
legt de basis voor de winst.

Serie
rode wijnen

In de
rode serie staan wijnen uit Jura, Bourgogen, Sud Ouest, Loire en Bordeaux. De
fouten die hier werden gemaakt zijn bijna allemaal logische, voorspelbare: de
eerste lichte Jura aanzien voor een Bourgogne, de Gaillac met zijn romige neus
aanzien voor een Cru de Beaujolais en de stevige laatste wijn uit Saint Julien
aanzien voor een Cahors. Benoit Mulin’s Arbois 2009 gemaakt van de curieuze
trousseau heeft een frivole geur. De wijn is een feest van elegantie met sappig
rood fruit. Door de lichte kleur van de wijn is de verwarring met een pinot
noir voor de hand liggend. De pinot noir wijn was een vijftien jaar oude
Santenay Clos de Tavannes Premier Cru 1999. Een Oude Dame met een heel belegen
geur: aards en bouillon. Stallucht. Een hersenbreker, deze belegen wijn. Want
direct daarna staat Château Maresque 2011 van de Nederlandse wijnbouwer Lucas
Schutte uit Gaillac. Syrah, duras en braucol zijn de druivensoorten die uitmonden
in een wijn met een geur met bakken rood zomerfruit, een nog straffe smaak met
veel spel. Bepaald geen simpele wijn om te determineren, niemand had deze wijn
goed. Wel herkend werd de mooie Saint Nicolas de Bourgueil van Frederic Mabileau
uit 2005. Deze wijn is nu negen jaar oud, helemaal gemaakt van cabernet franc.
Herkenbare neus door paprika en aards karakter. Met cederhout en rozen. Stevige
sappige smaak, frivool met rondeur en balans. Deze persoonlijkheid uit de Loire
blijft heel goed overeind naast Château Beychevelle 2004, de vierde Grand Cru
Classé uit Saint Julien. Een klassieke wijn met een rijke geur van cederhout,
laurier, mokka en koffie. Veel kracht in de toch nog straffe smaak, 2004 is een
ondergewaardeerd jaar. Die straffe smaak maakt het ook weer aannemelijk om de
wijn voor een Cahors uit Zuid West Frankrijk aan te zien. Paul en Gerard scoren
hoog, terwijl Berry de hoogste score met rood haalt.

Dessertwijnen

Een
lastige serie omdat de wijnen precies dezelfde kleur hebben, maar later blijkt
er toch acht jaar verschil in leeftijd te zijn. Château l’Oree de Bel Air 2003
komt uit het piepkleine Cérons  en is
gemaakt van sémillon en sauvignon, een geur van geconfijt fruit, mandarijn en
koekkruiden. De wijn heeft veel rondeur en een prima balans, maar valt wat weg
in smaak naast de Pacherenc du Vic Bilh 2011 van Producteurs Plaimont, cuvee
Saint Albert (geoogst op 15 november). Een opmerkelijke geur met perzik en…
babi pangang, ruik ik. Nou ja, dat moet gember zijn. Een volzoete aanzet, maar
in de afdronk wat kort. Winnaar Nello en Paul scoren het hoogst in de
dessertwijnen.

Moeten
we niet stoppen met de wedstrijd, verzucht Claartje tijdens het proeven, een
zelfkastijding. Er is ook gesproken over een proeverij uit heel Europa of zelfs
all-over-the-world. De toekomst zal leren hoe Nello de proeverij 2015 gaat
maken – als de wijnen uit heel Europa kunnen komen of beter misschien uit enkele landen
(Frankrijk, Duitsland, Spanje, Italië) … het zal ook dàn moeilijk zijn. Zoveel
is zeker.

Er zitten maanden denkwerk in deze proeverij. Voorproeven. Afwegen. Welke wijn is karakteristiek? En in welke volgorde komen ze te staan. De opdracht is om in één mousserende wijn, vier witte, vijf rode en twee dessertwijnen karakteristieke Franse wijnen op tafel te brengen. Dat lukt Noël Geisen goed. Het zijn twaalf bekende wijnen die we blind proeven. In onze jaarlijkse proefwedstrijd waarvan de winnaar een jaar lang de Kees Mutsaers wisselkoeler mee naar huis mag nemen. Met zijn naam erin gegraveerd, natuurlijk. Misschien zat er een bijzondere keuze in de line-up, meestal verloopt die van licht naar zwaar. Bij de rode serie pijnig ik mijn hersens over de eerste wijn. Die is moeilijk! Later blijkt dat het de wijn is waar álle leden problemen mee hebben, het is de wijn die het minst is herkend: een Bandol uit de Provence.

De wijnen die we proeven zijn:

Champagne Drappier, gemaakt van pinot noir

Domaine Bott Geyl Pinot Blanc 2010, Alsace

Domaine de Galuval 2011, Côtes du Rhone Villages
(Cairanne), van grenache blanc, viognier en rousanne

Domaine Jean Baptiste Ponsot 2008, Rully 1er Cru, van chardonnay

Clos Floridene 2007, Graves Blanc, van sémillon, sauvignon blanc en muscadelle

Van deze wijn worden de Elzasser Pinot Blanc en de Champagne het best herkend, de Elzasser wijn zelfs als beste van de hele avond. Hans van der Horst, Nello Pischedda en Martin Berkelmans scoren het best in de witte wijnen.

Château Barthès 2007, Bandol,
gemaakt van mourvèdre, cinsault, grenache en syrah

Domaine Langlois-Chateau 2009 Saumur Champigny,
gemaakt van cabernet franc

Domaine Contat-Grangé 2005, Maranges 1er Cru Clos des Loyères,
van pinot noir

Château Chasse Spleen 2003, Moulis, Cru Bourgeois Exc,
van cabernet sauvignon, merlot en petit verdot

Domaine Saint Cosme 2006, Saint Joseph,
gemaakt van syrah

De pinot noir werd (samen met de pinot blanc) het best herkend op deze avond. De Bandol is een hartendief van Noël, de neus is een combinatie van kruidigheid, kreupelhout, een stinkertje, toffee en een rozenassociatie, de zuren zijn wat afgebouwd, de wijn heeft nog wel rondeur en fluweligheid. De Saumur Champigny is een hele aangename wijn met lekkere frambozenneus, en ook frambozen in de smaak bij frissen zuren. Aangenaam glas. De Saint Joseph vind ik een van de
mooiste wijnen van de proeverij: kardinaalpaars, wat kruidigheid in een bescheiden neus, maar dan een warme aanzet in de smaak met mooi sap, goede zuren én rondeur, vrij hoog in de bitters. Noëls hartendief is de elegante pinot noir wijn: Maranges. Die vind ik wat enkelvoudig: gesloten neus, tabak, vaag stinkertje, hoog in zuren en bitters met wat mineraaltonen. In de rode serie scoren respectievelijk Hans van der Horst, Toos Dusee en Peter van den Besselaar het beste.

Domaine Valmy 2005 l’Or de Valmy, Rivesaltes,
gemaakt van muscat de rivesaltes

Moulin Touchais 1994, Côteaux de Layon,
van chenin blanc

Hoewel de wijnen elkaars tegenpolen zijn, hebben ze alle twee karakter. De Rivesaltes is als een Rubens schilderij: voluptueus, zwoel, geconcentreerd met romige caramel. De Loire wijn is meer zoals een balletdanseres, heel elegant, helder goudgeel met een neus van ceder/vanille, feitelijk helemaal niet zoet maar hoog in de zuren bij een goed concentraat. Vrijwel iedereen schatte deze wijn véél te jong in, je kon aan de kleur en smaak écht niet aflezen dat de wijn bijna twintig jaar oud is. Peter van den Besselaar scoort opmerkelijk goed in deze serie, direct gevolgd door Dimph Oerlemans (die eigenlijk zoete wijn helemaal niet waardeert) en drie ex aequo scorende proevers: Twan Vermeulen, Hans van der Horst en Nello Pischedda.

Tussen de series gaan de proevers naar de gang om met elkaar te discussiëren over de wijnen. Noël had zich verzekerd van de ondersteuning van Wouter, waardoor we dit jaar een prachtig Excel scorelijst hebben. Reuze bedankt.

Uiteindelijk wint de proefkampioen Peter van den Besselaar (231 punten) met een neuslengte voorsprong op Hans van der Horst (227 punten). Beiden hebben maar liefst acht van de twaalf wijnen goed kunnen plaatsen in de juiste streek, vaak ook met de juiste druif. De derde plaats is voor Nello Pisschedda (183 punten). Toos Dusee scoort net buiten het erepodium, maar zet door de jaren heen een heel constante prestatie neer. Ik had hoge verwachtingen dit jaar van de jonge proevers. We hebben immers jaren gekend waarin die jonge proevers  (David Koenen, Richard van Oorschot) het kampioenschap binnen haalden. Nu zijn het de ervaren sociëteitsleden die hoog scoren. De rode lantaarndrager krijgt traditiegetrouw ook een goede fles mee naar huis. Volgend jaar nieuwe kansen. Noël bedankt voor het samenstellen van de proeverij.

Het gezelschap proevers past maar net in restaurant de
Librije. De glazen staan vervaarlijk tot aan de tafelrand. Dertig glazen wijn staan
klaar, een karaf water, een spuugbak. Twee uur om tien wijnen ‘’all over the
world’’  te determineren. Dat is
natuurlijk al gekkenwerk, maar dit keer helemaal. Noël Geisen, Rob van Ginneken
en Peter van den Besselaar kijken elkaar na drie kwartier individueel proeven
en aantekeningen makend een beetje vertwijfeld aan. In andere jaren waren drie
tot vier wijnen goed te herkennen, maar nu?

We denken voorzichtig één wijn
zeker te weten. Als Fred Nijhuis het woord neemt om twaalf uur om de wijnen
bekend te maken, zegt hij: “We hebben dit jaar wijnen op tafel gezet, die de
afgelopen drie jaar niet in de wedstrijd stonden”.  Dat is gekkigheid, beste lezer. Stel dat wij
dat bij onze blindproefwedstrijd van Franse wijnen zouden doen, dan moet je
ineens bijzondere gebieden als Gaillac, Béarn, Patrimonio of Coteaux de Peyriac
herkennen. Het is dan niet de beste proever die wint, maar een pokerspel. Pokerspelers,
zó voelden we ons nu ook. Het is al frustrerend moeilijk om een pinot noir te
herkennen uit bijvoorbeeld respectievelijk Duitsland, Zuid Afrika, Noord-Oost
Frankrijk of Italië. De Grand Prix Saint Hubert gaat over het herkennen van
karakteristieke wijnen, meestal monocepages. Maar ja, herken maar eens druiven
als Bonarda (we hebben er nota bene mee geoefend), Petit Verdot en Carignan.
Andere druiven die op tafel staan zijn Montepulciano, Zinfandel, Touriga
Nacional, Monastrell, Pinotage en Tannat. De Gamay is de wijn die Rob zeker
weet, maar ja… de organisatie maakte een foutje door niet Noord-Oost Frankrijk
op het proefformulier te zetten, maar Zuid-Oost Frankrijk. Grrr. Want dan ga je
weer fouten op elkaar stapelen. Die gekkigheid maakt dat we met een lichte
kater een tikje ontgoocheld het restaurant verlaten.

We missen onze chinese lunch
in Amsterdam, hoewel we beslist prettig lunchen in Librijes Kantine met een in
Oloroso verdronken oester met ganzelever, een zeeduivel omwikkeld met spek en
(het lekkerste, foto) kalfszwezerik met ananas en pindasaus.  Alles met bijpassende wijnen. Niks mis mee,
wel het feit dat we voor een bodempje water in een glas verdorie  drie-en-halve-euro moeten afrekenen… Noël
beleeft een finest moment als hij op de boerenmarkt rondom Librijes
hotel bij zijn heldin (en vinoloog) Astrid Joosten kan proeven. Mooie wijnen
brengt de nieuwe onderneming van Astrid en Therese de Boer. De moeite waard om
mee kennis te maken.

We hebben vervolgens fraaie
rosé’s geproefd in de binnentuin van Librije’s Hotel.  Mijn persoonlijke voorkeur ging uit naar Château
Miraval 2011 Côtes de Provence, Cuvee Pink Floyd (klassiek, mooi), Domaine de
Maby 2011 Tavel (veel kracht, stevig) en Château de Pibarnon 2011 Bandol (zeer
verfijnd). De entourage op het wijnfestival verdient wel alle lof: mooie
espresso, lekker brood van het Vlaamsch Broodhuis en ultiem mooie kazen van
affinateur Latif Elmessoussi (een comte om een moord voor te doen!). Als we
naar het station lopen, komen we in de Zwolse binnenstad nog terecht op een mini-wijnfestival,
waar we talrijke bekende wijnen tegenkomen (Bernardus, Van Volxem, etc.) en ons
verdriet over een lage score wegspoelen.

Raar hoe dat werkt, met die wijnproefwedstrijden. Voordat je eraan begint denk je bij jezelf: maakt me niet zo veel uit als ik niet bij de besten zal horen. Ergens in de middenmoot eindigen is allang mooi. Als ik in ieder geval maar niet laatste word… De laatste tijd heb ik wel eens met een prijs mogen zwaaien na afloop van zo’n proefwedstrijd. Vooraf denk je daar heel nuchter over maar als je dan ineens een van de betere proevers blijkt te zijn, voelt dat toch verrassend goed.

De Grand Prix Saint Hubert. Oudste wijnproefwedstrijd van Nederland. Tien wijnen, allemaal rood. Twee uur krijg je de tijd. Om 10 uur ’s ochtends klinkt het startsein in een hotel in het centrum van Amsterdam. Het enige dat vooraf door de organisatie prijsgegeven wordt, zijn 14 landen of delen van landen. Mag je uit kiezen. Alle tien de wijnen komen uit een ander land of landsdeel. De systematiek is doordacht en ook vrij geniepig. Immers: als je een wijn meent te kunnen plaatsen in een land, is dat land dus vergeven. Neem bijvoorbeeld midden-Italië. Dat was één van de 14 opties. Bij glas nummer 9 wist ik het zeker: dat is een Italiaan. Komt uit Toscane, kan niet missen. Spot on. Maar ja, dan nip je nog eens aan glas 7…die zuren…mooi wat tabak…een klein kersje…dat lijkt misschien nog wel méér op een Toscaan dan die nummer 9. Keuzes, keuzes. En als je er al met je team uitkomt wat het land van herkomst is, mag je vervolgens fijn nog even bepalen welke appellatie het betreft, welke druif of druiven erin zitten, wat het jaartal is, van welke producent…Twee uur mag je samen met je teamgenoten zweten en discussiëren en strepen en schuiven. Elk jaar weer blijkt dat net wat te krap. Ook nu dus. Eén minuut voor twaalf. Met de organisator die inmiddels over m’n schouder meekijkt, wachtend aan onze tafel als ware het een docent wiskunde bij het afnemen van een tentamen, krabbel ik haastig de laatste gegevens op het proefformulier voor ons team en lever het zuchtend in. De klok slaat 12 uur. We zijn zo druk bezig geweest, die twee uren zijn werkelijk voorbij gevlogen. Direct na de wedstrijd worden de wijnen onthuld. Richard, Noël en ik komen tot de conclusie dat we een behoorlijk aantal wijnen goed hebben herkend. Blije gezichten. Maar of het voldoende is voor een plekje op het podium…daar twijfelen we wel over.

Hoe blij waren we om bij de prijsuitreiking onze namen te horen en het podium te mogen beklimmen voor een bescheiden, maar wel héle fijne derde plek. We zijn gepast trots, want de Brabantse Wijnsociëteit staat ook in Amsterdam op de kaart!

Verslag David Koenen

De jaarlijkse proefwedstrijd bepaalt wie zich een jaar lang proefkampioen van de Brabantse Wijnsociëteit mag noemen. Kampioen 2010 Richard van Oorschot stelde de proeverij samen: een bubbelwijn, vier witte wijnen, vijf rode wijnen en twee dessertwijnen. De flessen zijn geblindeerd: het enige dat we weten is dat de wijnen uit Frankrijk komen. Per wijn geven we aan: de streek (10 punten), de appellatie (10 punten), het jaartal (10 punten), de druif (10 punten), de classificatie (5 punten) en de domeinnaam (5 punten).

Het zijn mooie wijnen, had Richard tevoren gezegd. En dat klopte helemaal. We proefden achtereenvolgens blind:

Champagne Duval-Leroy, vintage 1999, gemaakt van chardonnay, zuivere en elegante champagne met zure appeltjes en gist in de neus

Muscadet-Coteaux de Loire, Domaine des Génaudières 2009, gemaakt van melon de Bourgogne, lichte kleur, neutrale neus, liefelijke aandronk

Alsace, Marcel Deiss, Pinot Blanc 2008, fors concentraat in deze wijn met een licht zoetje en fraaie bitters

Vouvray, Domaine Pichot-Coteau de la Biche 2009, gemaakt van chenin blanc, mineraal in de neus, vrij hoge zuren, wat perzik en wat honing

Pessac-Leognan, Château Smith Haut Lafitte 1999, gemaakt van 95% sauvignon blanc en 5% sauvignon gris, oud-gouden kleur, vanille in de neus, jasmijn, volronde smaak, vet met carameltonen en hoge bitters

Morgon, Domaine Lapierre 2008, gemaakt van gamay, licht gekleurde wijn, met frivole framboos, true-to-type

Chinon, Clos de l’Echo 2006, Coly Dutheil, gemaakt van cabernet franc, dofsombere kleur, cassis in de neus, duidelijk nog tannine, in mijn aantekeningen staat ‘ontoegeeflijke wijn’, but I like it.

Cahors, Château du Cèdre 2007, gemaakt van 90% cot, 5% merlot en 5% tannat, paars en héél diep zwart, rijke neus, zwoele aanzet en rondeur, zeer aangename wijn

Moulis, Château Poujeaux 2004, gemaakt van 50% cabernet sauvignon, 40% merlot, 5% cabernet franc en 5% petit verdot, bruine rand, forse wijn met veel houtrijping, ‘zwoel ook wel’ staat in mijn aantekeningen met erg mooie amarone kersen in de afdronk.

Côte Rotie, Domaine Benjamin & David Duclaux 2003, gemaakt van syrah, dof van kleur, klassieke neus, strenge wijn, uitgerijpt.

Bonnezeaux, Château de Fesles 2005, Bernard Germain, gemaakt van chenin blanc, goudkleurig, lichte botytris tonen en dan voluptueuze Rubens-dikte en zoetheid in de smaak. Prachtwijn.

Alsace Grand Cru, Pinot Gris 2000, selection de grains nobles, Domaine Bott Geyl, oud goudkleurig, frivolere neus, lichter en eleganter van smaak, maar desondanks heel rijk.

Hoe beleef je zo’n proeverij?

Er is weinig zó confronterend dat deze jaarlijkse proeverij, beste lezers. Richard zei bij het proeven van de witte wijnen, dat het bouquet niet zo goed tot zijn recht kwam. Ik kampte met een aanhoudende verkoudheid en kon inderdaad zo goed als niets ruiken. In eerdere jaren was de neus het belangrijkste proeforgaan, zó stelde ik de druif vast. Nu kwam het dus aan op het vergelijken van kleur en de aandronk, het mondgevoel en de afdronk. Ik zat dus best ongelukkig te zijn. Maar ik was niet de enige die dit als een martelgang ervaart.

Ik zag een proever naar de hemel kijken, de ogen sluiten en een schietgebiedje doen (Noël). Ik zag een proever de handen op het hoofd moedeloos het hoofd neerleggen (Rob). En een proever zoeken in een credit card boekje met wijnformatie (Wil). Veel gezucht. Gepuf. En een enkele vloek. Veel gegorgel. En gespuug. Proevers die nog een slok extra willen. En dat alles in een bloedserieuze sfeer. Onze eer staat op het spel! Ook al is het maar een spelletje. Uiteindelijk blijkt dat onze meest studieuze proever, wijndocent bovendien, de titel die hij vorig jaar inleverde weer terugpakt. En nog wel heel overtuigend ook. Proficiat, Rob!

Jury-overleg

Felicitaties voor proefkampioen Rob van Ginneken

De eerste drie plaatsen gaan naar:

Winnaar Rob van Ginneken met 314 punten

Tweede plaats David Koenen met 253 punten

Derde plaats Peter van den Besselaar met 240 punten

Met twee jaar van dubbelwinnaars, is Rob nu de 21e naam die is ingegraveerd op de wisselprijs, de Kees Mutsaers wijnkoeler. Een functioneel cadeau om de blitz mee te maken bij wijnvrienden. De winnaar kreeg daarbij een wel hele mooie fles edel vocht, net als de runners up. En we hadden traditiegetrouw ook een poedelprijs, die niet door ons nieuwste lid werd gewonnen (smile Martin!).

Britse supermarktketens als Tesco en Marks & Spencer houden bij de organisatie van hun proeverijen voor wijncritici rekening met de vraag of het een goede dag is om wijn te drinken. Huh? Dat zit zo. Volgens de agenda voor biologisch-dynamisch tuinieren volgt alle leven op aarde het ritme van de kosmos. Er zouden ook mindere en betere dagen zijn om wijn te proeven. Er zijn: fruitdays, flower days, leafdays en rootdays. De wedstrijd werd gehouden op een leafday, en ja… dan sluiten de wijnen zich enigszins. Klik HIER om wat meer te lezen, en als je het naadje van de kous wilt weten (advies: niet doen!) klik dan HIER. Over een jaar staat de twintigste wedstrijdproeverij op de kalender.

Team Blackberries (Berry Marinussen, Richard van Oorschot en Nello Pischedda) en W-watchers (Noël Geisen, David Koenen en Peter van den Besselaar) slaagden er vandaag niet in een podiumplaats te bemachtigen bij de 27e Grand Prix Saint Hubert, de ultieme uitdaging voor de wijnliefhebber. We legden een goede basis met broodjes van Prinsheerlijk, waarbij de Amsterdamse ossenworst het populairst was. Bij de tien rode wijn kregen we veertien landen/gebieden; per wijn konden de teams dan vervolgens kiezen uit vijf landen als herkomst. Samensteller Fred Nijhuis (foto) nam iedereen flink bij de neus – en voelde dat ook wel een beetje aan – door dit jaar géén Franse wijn op te nemen. Daar reken je niet op. En ieder jaar staat er wel een écht curieus glas bij, dat was dit jaar de rode cornalin uit Zwitserland. Nóóit eerder gedronken, maar absoluut een goed glas wijn.

We proefden achtereenvolgens: pinot noir uit Kaiserstuhl/Duitsland, cornalin uit Valais/Zwitserland, mencia uit Bierzo/Spanje, Carmenere uit Chili, zweigelt uit Oostenrijk, corvina en cordinella in Amarone de Valpolicella/Noord-Italië, shiraz uit Australië, cabernet sauvignon uit Californië, merlot uit Paarl/Zuid Afrika en Malbec uit Argentinië. We hadden dit keer onze tijd héél hard nodig, nadat we in stilte een uur lang ieder individueel de wijnen hadden besnuffeld en de proef op de tong namen. We genoten daarna van de traditionele Nam Kee lunch (het restaurant is vernieuwd en nu horen de karakteristieke badkamertegels aan de wand helaas voorgoed tot het verleden) en koffiedrinken en mensen kijken op de Waagmarkt. Fred Nijhuis maakte in de middag bekend dat de winnaars (team Vinos) 8 van de tien wijn goed wisten te plaatsen. Respect! Natuurlijk hadden we nog veel na te praten, want in een team sneuvelen goede antwoorden altijd in de discussie. Enfin, één ding is zeker: de ambitie om een podiumplaats te behalen blijft overeind.

Op het Wine & Food festival proefden we verschillende Rosés in een hele prettige entourage. Daarbij vielen de Cabernet de Saumur 2009 van Langlois Chateau op als een fijne terraswijn, de Musar Jeune Rosé 2008 uit de Bekaa Vallei in Libanon als een eigenzinnige eetwijn. Champagne Grand Rosé van Gosset is een feestelijke en opwekkende champagne. Van Château Simone 2008 Palette Rosé was ik enorm onder de indruk (wel kostbaar spul): venkel, rozemarijn en mint in de neus, rondeur en pit in het glas met een heel serieus bittertje. Prachtglas van grenache, cinsault en mourverdre.