Gerijpte Piëmontese wijnen
By in

Gerijpte Piëmontese wijnen

. en vooral van top-producent Aldo Conterno proeven we vanavond. ‘No one is more popular with fellow Langhe producers than this affable, ever-helpful gentleman; the younger set refer to him reverentially as “my inspiration” or “like a second father”’ (Nicolas Belfrage MW in in “Barolo to Valpolicella – The Wines of Northern Italy). 4 Jaargangen maar liefst proeven we Aldo’s op eiken gelagerde Tre Pile Barbera, de witte Bussiador Chardonny, geinspireerd op Californische voorbeelden, en een van zijn Barolo’s. Aldo brak jaren geleden met zijn broer die het übertraditionele Giacomo Conterno voortzette, maar stichtte daarmee niet perse een modernista-huis. Hij behandelt of in ieder geval behandelde ooit volgens Rob vaten met loog, om de houtsmaak er it te spoelen; hout dat overigens in de Il Favot (we proeven daar 3 jaargangen van), nebbiolo van jonge aanplant, nog wel aanwezig is. Maar dat is dan volgens Belfrage (wel inmiddels een oude bron, uit 2004) ook meer een wijn van de zonen Franco, Stefano en Giacomo.

Eerst twee keer wit dus, een soort dubbele indrinker op een avond waarop de nadruk toch echt op rood ligt. Wel al uit 2015, het thema Gerijpte Piëmonte indachtig. De Arneis van Matteo Correggia, ‘La Val dei Preti’ uit Roero (lichtere zandgronden hier, ten noorden van de Tanaro) bevalt prima, licht goudkleurig (ook stro wordt genoemd), wat rokerig en mineraal, een soepele aanzet, mooie balans, lastig om specifiek fruit te benoemen. De Bussiado die er op volgt, van Aldo Conterno dus, is iets geler, heeft een klein stinkertje, maar verder een bescheiden neus, een licht zoetje, wel veel fruitiger in de mond, met een vanilleafdronk. Favoriet van velen, ik geef zelf de voorkeur aan de wat klassiekere, minder nieuwe wereld-achtige Roero.

Een verticaal van 4 keer Barbera, de Conca Tre Pile van Aldo Conterno, uit respectievelijk de jaren 2012, 2014, 2015 en 2016. Er is veel discussie over wat nu de lekkerste wijn is. De 2012 en de 2014 doen hierin minder mee: de 2012, met wat rood fruit, lijm, behoorlijke bitters en zuren in de afdronk, maar in mijn boekje wel “met mooie tertiaire tonen”, vindt weinig fans. De 2014, een nat en dus moeilijk jaar volgens Rob, is redelijk vergelijkbaar. Peter noemt chocolade, espresso, ik proef wat stal en een vleug vanille, “knappe verfijning voor ’n slecht jaar” zegt iemand. Veel proevers vinden de 2015 – een jaar met Afrikaanse warmte in de zomer – Peter spreekt over ver ontwikkeld, oxytonen en bouillon, maar toch ook over framboos. Velen prefereren de 2016. Noel zegt zelfs blij te zijn dat deze in de serie zit, anders had zijn geloof in het ouderingspotentieel van Barbera wel een behoorlijke deuk opgelopen. Rob zelf heeft het over perfectie, met sinaasappelschil en chocolade. Mijn buren en ik nemen het op voor de 2015. Zeker, de 2016 vindt wellicht een mooie balans tussen frisheid en rijpheid, en toont “alles wat ’n jonge Barbera kenmerkt” (Willem-Jan), maar de ’15 doet het toch echt niet slecht als redelijk complexe charmeur.

Drie keer Il Favot volgt, Langhe Nebbiolo uit de jaren 2013, 2015 en 2016. Vers van de pers, Lars Daniels in Perswijnmei/juni 2023, over de smaak van nebbiolowijnen: “de floraal-aarde geur, vaak wat vluchtig en met wat beperkte fruitigheid, is typerend en kan heel complex worden. De smaak is strak, door flinke tannine, goede zuren, beperkte kleur (sic!) en genoeg alcohol … Rijping is nodig om de smaak te verzachten.” De oudste Favot heeft een hele mooie neus van framboos en rozebottel. Eric proeft inkt, peper, cassis, hij plakt, heeft zuren en kersen, is fris en lang. “Zonverbrand” aldus Gerard. De 2015 is vrij gesloten, wel soepel, met toch ook wat tannines op ’t eind. Boter en kaneel, met een “diepe” geur, dixit Eric, iets van brandewijn en weer kers. Een complexe wijn, valt Gerard hem bij. De 2016 heeft maar liefst 15,5% duidelijk aanwezige alcohol, is wel sappig, geeft Eric een “oude kruidenpotjes”-associatie. Is 2015 een te warm jaar? Valerie zegt de typische structuur (zuren, tannines) van Nebbiolo wat te missen in deze serie; Berry voorspelt in ieder geval geen 2015 te gaan kopen; wat klopt, want die zijn al lang en breed uitverkocht!

The Main Event dan: een Barbaresco van Albino Rocca uit 2009 (Ronchi); de Cicala (onderdeel van de grote Bussia wijngaard,en daarmee een Barolo) van Aldo Conterno (ook 2009) en uit 2008 een redelijk vermoeide Barolo Ravera van Elvio Cogno. Dat laatste was voorafgaand aan de serie al een beetje voorspeld door Rob: deze producent is er ook niet per se op uit om wijnen voor de long haul te maken. Valerie komt nu volop aan haar trekken: geen gebrek aan tannines in deze serie! Vooral de Cicala heeft er nogal wat. Dit deel van Bussia heeft net als dorpen in het oosten van de appellatie (Serralunga, Monforte) meer leem in de bodem, en dat levert zware jongens op die tijd nodig hebben. De peperkoek en het “prachtig!” van Valerie kunnen mij toch niet overtuigen. Haagse hopjes maar dan zonder het zoet (koffie?), en heel drogend, deze wijn, vanaf mid-palate tot ver in de afdronk. “Moet je iets bij eten,” roept dan altijd wel iemand, en inderdaad. Toch verrassend: de tijd van Barolo’s die tientallen jaren moesten ouderen, ligt al enige tijd achter ons, en Aldo maakt toch andere wijnen dan zijn broer, waarvan de hogere cuvees als de Monfortino wel 30 jaar nemen om op dronk te komen (Cernilli en Sabellico, The New Italy, a complete guide to contemporary Italian wine). De Ronchi is voor mij en Peter dan ook het mooiste: ingetogen elegant, nog steeds stevige tannines maar ze storen niet; lavas, munt en redelijk wat fruit voegt Willem-Jan nog toe. Over prijzen hebben we het niet uitgebreid, vanavond, maar volgens het onvolprezen internet kun je voor wat een fles Cicala 2009 kost(te) toch zo’n 2, 3 Ronchi’s uit dat jaar inslaan*.

Een lesje in ouderingspotentieel? Zeker, maar toch vooral ook opnieuw een herinnering aan het feit dat proeven een behoorlijk subjectief fenomeen is. Dank Rob voor het delen van jouw passie, kennis en uiteraard wijnen!

* Volgens vivino. ChatGPT bleek weer eens erg grappig uit de hoek te komen: “… if we assume that the 2009 Aldo Conterno Barolo Cicala and the 2009 Albino Rocca Barbaresco Ronchi are similarly priced, then the cost of the Aldo Conterno Barolo Cicala would be around the same as the Albino Rocca Barbaresco Ronchi. However, if the Aldo Conterno Barolo Cicala is more expensive, then it would be a multiple of the price of the Albino Rocca Barbaresco Ronchi.”

Vitamine B-10 proeverij met Nebbiolo, Barbaresco en Barolo: kunnen we geen cabaretgroepje oprichten?
By in ,

Vitamine B-10 proeverij met Nebbiolo, Barbaresco en Barolo: kunnen we geen cabaretgroepje oprichten?

Piemonte: wijngaarden in de herfst

Een ware wijnliefhebber heeft een hoekje met wijnen uit Piemonte in de kelder. Barolo, de koning onder de wijnen en de wijn van de koningen. Je kunt die flessen vergeten, ze blijven héél lang goed. Barbaresco, vaak eleganter. Beiden gemaakt van de Nebbiolo. Rob van Ginneken brengt tien Nebbiolo’s op tafel en ik heb me voorbereid op een zware avond. Want die Nebbiolo heeft tijd nodig om zijn grootsheid te tonen. Uiteindelijk is het een uitgebalanceerde avond, want we krijgen discussies over wat we proeven. Onrijpe kaki… vindt jij dat lekker? Bordeaux mag kokos hebben, maar niet Barolo. Coniferen, hars, vleesbouillon en drop. We hebben ook flink gelachen en iemand vroeg: kunnen we geen cabaretgroepje oprichten? Enfin, er zit deze avond een goede balans tussen verpozing en studie, tussen harmonieuze wijnen en powerhouses. Met uitstekende documentatie van Rob.

Langhe Rosso 2006 ‘Il Provenciale’, San Fereolo

Tuilé kleur aan de rand, doorzichtige kleur. Kruidige neus met laurier en kruidnagel, Ronald ruikt grafiet en kersen. De wijn komt stevig in de mond met duidelijk nog tannine. Bittertje in de afdronk. Volgens Rob is dit de wijn met de beste prijs/kwaliteit verhouding.

Moccagatta 1998,  Barbaresco Cole

WineSpectator kent deze wijn 95 punten toe.  Hartendiefje van Rob. Tuilékleur, warme kruidige neus met vuursteen, Paul ruikt mocca en mooi hout, ik ruik ook een stinkertje. Soepele wijn in de mond met rondeur, mooi belegen tonen en sappige smaak met een bittertje na. Bertram noemt dit een enorm geraffineerd glas wijn.

Moccagatta 1998,  Barbaresco Bric Balin

Tuilé kleur, iets opener qua geur met toffee en kruiden. Paul ruikt rijp fruit en bloedworst. Ik vind dit geen allemansvriend door een heel prominent bitter in de smaak, deze wijn is een powerhouse, de kracht overheerst de finesse.

Marchesi di Barolo 2000 Riserva

Bij wijnen met een groot rijpingspotentieel is het vaak fijn ze te proeven uit mindere wijnjaren, ze zijn dan sneller toegankelijk, vriendelijker en een zweem van de grootsheid is toch wel te proeven. Deze wijn krijgt echter wat kritiek, Bertram mist vulling en gebrek aan zuren, Nello mist body. Rob is lekker eigenzinnig en benoemt deze wijn als een van zijn hartendiefjes. Ik snap dat wel, want ik heb een zwak voor wijnen ‘met een krasje’ , het moet niet te perfect zijn. Dan is er tenminste iets te bespreken. Deze wijn heeft weer die tuilé kleur.  En hier ruik ik nu een verfijnde neus, da’s mooi, met in eerste instantie conifeer en later morelkers. Die neus heeft veel te bieden. Zelf vond ik de wijn vol in de mond, met wel rondeur en een typerend bittertje in de smaak. Bijzonder glas. WS93

Fontanafredda 2001 Lazzarito Barolo

Positieve feedback op deze wijn. Kees roemt de prachtige neus, de volvlezige smaak en de tannines die de wijn veel rijpingspotentieel geven. Berry noemt de neus floraal met leer, kers en framboos, prettige zuren en vooral het frisse karakter. Mijn aantekeningen: opnieuw tuilékleur,  stoffig in de neus, die warm is en kruidig, je ruikt het concentraat in de neus, goede zuren in de mond, rondeur en weer dat bittertje, maar nu mooi ingekapseld in het geheel, zodat ze niet storen maar bijdragen aan een complex glas.

RP91/WS90

Produttori del Barbaresco 2001, Barbaresco

Erg mooie coöperatiewijn. Tuilékleur, vuursteen in de neus. Deze wijn valt op door zijn elegante smaak en goede zuren. Sappige wijn met finesse. Berry ruikt leer, hars en vleesbouillon, leer komt ook terug in de smaak, Willem noemt eucalyptus en mint in de neus, Hans zegt de Barbaresco eleganter te vinden dan de Barolo, met een dropneusje en herfstbos. Trouvaille.

Punset 2004, Barbaresco

Rob roemt het fijne fruit in de neus, die Ronald stoffig noemt met grafiet en eucalyptus. Rick ruikt drop en mint. Mijn impressies zijn conifeer, vuursteen en mineralen. Klein rondeurtje in de smaak, véél prominente bitters. Op dit moment vooral een bekkentrekker, zo’n fles mag nog minstens een jaar of vijf in de kelder blijven. 90WS

Orlando Abrigo 2006, Barbaresco Montersino

Rick noemt de wijn elegant met cassis en pruimen. Jan zegt de wijn heel soepel te vinden met mooie zuren en aangenaam nahangend. Ik ruik vuursteen en een stinkertje, Sappig glas waarin de bitters goed zijn ingekapseld, goede balans maar misschien wel wat drogende tannines. RP92/WS91

Paolo Scavino 2007, Bric dël Fiasc

Eigen import van Rob, die zijn vakantie doorbracht in Piemonte. Gerard ruikt pruimen en tabak. De kleur vind ik opmerkelijk donker, de neus heeft een buitengewoon complex karakter met wat laurier. En dan de smaak, ja… dit is kindermoord. Ik vind de smaak moeilijk, in mijn aantekeningen staan bitters-bitters-bitters-in-het-kwadraat. Deze wijn mag gerust nog tien jaar in de kelder, en waarschijnlijk is er dan een wondertje gebeurt en proeven we de hemel op aarde. RP96

Giuseppe Mascarello 2006, Monprivato

Hoewel deze wijn ook gesloten is, krijgen we hier toch echt al een idee van de hemel op de aarde. Nello roemt de elegantie en perfecte balans. Ik zie inderdaad allemaal gelukzalige gezichten van proevers. In de neus ruik ik overtuigend rozen, heel bloemig. Rondeur in de hele mooie smaak met kracht en elegantie, dit is dé wijn van de avond. Ingekapselde bitters, goede zuren, zéér harmonieus. Het verbaast me dat Rob niet deze wijn noemt bij zijn hartendiefjes. Dat heeft misschien weer te maken met zijn financieel management achtergrond, want voor deze wijn moet je diep in de portemonnee. Je koopt circa drie flessen Langhe Rosso voor één fles van deze wijn. Mijn ervaring is dat je die pijn over vijf of tien jaar niet meer voelt. Dit is zo’n mooie feestfles waarmee je een kroonjaar viert, een geboorte, een jubileum, een promotie. Prachtig! RP96