16.06.09, de dag dat we voor het eerst Le Pin drinken
By in ,

16.06.09, de dag dat we voor het eerst Le Pin drinken

Balorig, dat is misschien het juiste woord. Voor de stemming op deze proefavond. Het was een tikje rumoerig op de proefavond, zoals tijdens een laatste schooldag. Henk Vermeer gaf een van voorbeeldige documentatie voorziene proefavond. Verwachtingsvol bladerden de leden door twaalf A-viertjes. Het was Nello die toen voorzichtig informeerde: ‘Henk, zie ik dat nou dat goed… gaan we Le Pin proeven?’ Het antwoord luidde bevestigend. Nello keek gelukzalig (“Nooit eerder geproefd”). Niet iedereen was zich bewust van de magie van deze Pomerol. Voor de meesten van ons zal dit bij een once in a lifetime ervaring blijven.

Saint Veran 2007, Moillard-Grivot, Nuits-St.-Georges

De Montagny Premier Cru 2007 van Broillot waar deze wijn naast stond was heerlijk sappig maar ook zwaar houtgetypeerd. Nee, dan de neus van deze chardonnay. Citrus en een hele grote bloeiende struik jasmijn. Dat ruikt fijn! Een kwestie van smaak, maar die fruitneus vond ik super aangenaam. Heerlijke zuren en een tikje soepeler, mooie balans en goede nervositeit.

Château Fieuzal 1993, Pessac Leognan

Tuilé rand, dakpannenbruin dus. Veel proevers waardeerden Château du Tertre 1998 Margaux hoger. Die wijn was inderdaad liefelijker en had een tikje meer rondeur in de smaak. Maar Fieuzal bood een geweldige neus met een enorm breed palet van impressies: herfstbos, cederhout, laurier, mineralen. En na enige tijd kwam er een duidelijke truffelimpressie! Tutti frutti werd genoemd, en dat klopte ook. Soepele smaak, harmonieus, goed concentraat en volledig op dronk nu.

Château d’Armailhac 2004, Pauillac, 5e Grand Cru Classé

Morellenkersen in de neus, tamelijk geparfumeerd. Vanille ook. Aangenaam zoetje in een goed geconcentreerde smaak, hangt mooi na. Hiernaast proefden we hetzelfde domein van 1971, een hele belegen Dame, waarvan – heel curieus – de smaak nog stond als een huis.

Château La Louvière 2000, Pessac Leognan

Domein van André Lurton. Duvels mooi glas! Bruinontwikkeling. Aarde-tonen in de neus, duidelijk mineraliteit. Tikje stoffig, staat ook in mijn aantekeningen. Rondeur en karakter. Ik schreef op: toch nog een tikje vormelijk/streng, een wijn om Meneer tegen te zeggen. Vuursteen. Bittere chocolade, zei David. Hangt fraai na.

Château Lagrange 2003, Saint Julien, 3e Grand Cru Classé

Hartediefje van Henk. Perfecte combinatie van cederhout en zwoel fruit. Kruidige aandronk, sappig. Mineralen. Natuurlijk veel discussie over het jaar. Géén zuren, zegt de een. Te weinig zuren, zegt de ander. Veel móóie zuren, vind ik. Rob bracht uitkomst: deze wijn combineert een mooi zoetje mét zuren. Precies een reden waarom dit ook een van de Bordeaux is die hij waardeert. En dat wil wat zeggen…

Château Pichon Longueville Comtesse de Lalande 1987, Pauillac, 2e Grand Cru Classé

Tweeëntwintig jaar oud. Hier zie je waar een kundig wijnmaker in een lastig jaar toe in staat is. Het domein grenst aan het beroemde Château Latour. Bruine rand. Ik ben volledig verrast door deze wijn: de neus is nog enorm rijk met eucalyptus, drop, kersen en een vage ketjap impressie. Nu volstrekt mooi drinkend: rondeur en elegantie. Maar ook nog kracht en kruidigheid. Adam ruikt in de complexe neus ook nog veel mint.

Château Leoville Barton 2001, Saint Julien, 2e Grand Cru Classé

Een jaar geleden (september 2008) ook ingebracht door Henk. Zweem van rood zomerfruit en later mineralen. Laurier. Ik heb het gevoel dat de wijn nu iets meer gesloten is. Volle smaak met veel kracht en toch ook rond. Kracht en elegantie. Hartediefje van Henk.


Château Mouton Rotschild 1997, Pauillac, 1e Grand Cru Classé

Diepdondkere kleur. Edele neus, potloodslijpsel. Cederhout en terroir/mineralen. Licht drop. En je blijft steeds nieuwe dimensies ruiken: laurier, kruidigheid, tabak. Earl Grey thee. Na enige tijd ook kruiden. Smaak met flink wat zuren, drop en tabakstonen.

Château Le Pin 1991, Pomerol

Dit is een wijn met een verhaal. Twee hectares slechts meet de wijngaard. Wijnmaker Jacques Thienpont (foto). En terwijl er van de wereldberoemde Mouton Rothschild die we ernaast dronken maar liefst 29.000 kisten van 12 flessen worden gemaakt, is de productie van Le Pin slechts 600 kistjes van 12 flessen. Dat maakt de wijn zeldzaam en de prijzen enorm hoog. ’s Werelds duurste wijn noemen de Britse wijnkopers Berry Bros deze wijn. Château Vieux Chateau Certan van dezelfde eigenaar is een veel betere koop, merkt Henk droogjes op in de documentatie. Ik keek even naar 2005. Vieux Chateau Certan is nu te koop voor Euro 185. Bij Berry Bros kost een Le Pin 2005 nu Euro 2.270. Per fles, wel te verstaan. Een wijn met cultstatus, die gewild is bij de rijken der aarde. Le Pin staat op talloze wenslijstjes van wijnliefhebbers. En natuurlijk op die fameuze “100 flessen die je ooit gedronken moet hebben” lijstjes. Is dat nu zo’n sensationele ervaring, deze wijn drinken? Ik ben geneigd om bevestigend te antwoorden. Ik voel me heel sterfelijk als je zoiets moois drinkt. Denk toch altijd: Onze Lieve Heer op de knieën danken hiervoor. Want hoe proeft het dan? Hier komen de aantekeningen: Bruine kleur. Je ruikt en denkt meteen, hé, da’s een opmerkelijk afwijkende neus. Héél geparfumeerd. Ik ruik rozen en niet zo weinig ook. David noteert frambozensiroop, truffel. En dan de proef op de tong: volstrekt uitgebalanceerde wijn met een toffee-achtige rondeur, mollige structuur en veel verfijning. Milde wijn. Drie *-sterren. Het maximum. Bloedmooi. Inderdaad een once-in-a-lifetime-experience…

Zo sluiten we het voorjaarsseizoen 2009 op fabuleuze wijze af. Bedankt Henk!