 |
| Schiterende wijngaard in La Mancha |
Twan Vermeulen brengt kruidig terug naar een enkele
druif, de tempranillo, en naar één land, Spanje. Een klassieke proeverij door
verschillende Spaanse regio’s volgt.We proeven drie series van drie, ingeleid door eenvoudige
edoch prettige frisse indrinker met een klein zoetje uit de Veneto. Met de
series neemt het enthousiasme toe. Van bescheiden naar indrukwekkend zoals Twan
al aankondigde. De tempranillo vormt de ruggengraat van veel Spaanse wijnen.
Wij drinken langs de hele rug via de Toro, de Rioja en de Ribera. Ook plekjes
als Penedès en la Mancha doen we aan.
De
eerste serie laat nog geen ‘olé’ door het proeflokaal echoën. De paso a paso
(la Mancha) uit 2013 en de Bolet (Penedès, 2012) doen aan alsof ze gemaakt zijn
voor de snelheid en het volume. Dunne wijn zegt Kees. Maceration carbonique
denkt Nello te herkennen. Het ecologische karakter van de Bolet wordt door geen
van de proevers eruit gehaald.Toch ook positievere geluiden van Noel. De Taron 4M
(Rioja, 2012) kan hem in al zijn eenvoud wel bekoren. Elegant is de toevoeging
waarmee deze wijn het mag doen.
In de
tweede serie zet Twan in op de betere regio’s. Toro & Toro met een Rioja,
het klinkt als Jansen en Janssen met Kuifje. Waarbij de detective onder ons,
Berry, al snel opsnort dat deze drie tenminste 90 Parker punten per stuk vertegenwoordigen.
Die Parker heeft niet altijd gelijk vinden wij. Zo is de La Monja Romanico uit 2012 (Toro) een vrij harde
wijn. Vrij jong en geen soepele afdronk typeert Kees. De volgende, de Taron
Cepas Centenarias uit de Rioja (2011) maakt veel meer los. Willem Jan heeft ‘m
doorgeslikt voordat ie er erg in had. Mokka en zoethout in de smaak. Een amor
de corazon van Twan. De laatste in deze reeks heeft 93 punten van meneer
Parker. Niet alleen hij verdeelt de meningen, ook de Alvirez van de Bodegas
Teso la Monja (2013) heeft er een handje van. Hans ervaart een volle body, een
goede balans en veel niet storende tannines. Anderen ervaren te flinke zuren en
voelen hun tanden plakken. Ook ik proef die zuren en tannines. Waardoor de ook
aanwezige chocola, laurier en zwarte bes wat worden weggedrukt.
Save
the best for last is dan wel niet erg Spaans, het is klassiek genoeg voor de traditionele
opbouw van deze proeverij. Tot slot komen drie flessen op tafel waarvan volop
wordt genoten. Langer laten staan maakt meer los. Niet alleen in het glas.
Waarbij ook de diversiteit van de tempranillo tot uiting komt. Drie
verschillende glazen, ieder met een volkomen eigen smaak en balans, alle drie
onmiskenbaar met kwaliteit. En dat uit een streek, de Ribera. Coby herkent de
hele proeverij door al verschillende stijlen die mogelijk zijn met deze druif,
van dik Parkerachtig tot frisse zuren.
De opening
doet Toos denken aan Shiraz. Claartje komt met jammig en koffie. Dat kan ook
best, 15 maanden hout in de Ribera del Duero heeft deze Vizcarra uit 2012 veel
gegeven. Gelukkig voor het kruidige thema komt hier laurier om
de hoek. Deze hartendief van Twan is een flinke jongen.
De
Pesquera crianza 2011, ook uit de Ribera, heeft het in het begin lastig na
het geweld van zijn voorganger. Nello raadt dan ook aan om deze als eerste te
drinken. Hij benoemt een slanke stijl, veel meer een ballerina dan de plompe
voor- en naganger. Dat een ballerina ook kan zweten blijkt in de neuzen Van
Noel en Kees. Natte wol en putjeslucht zijn de benamingen die de inspanningen
van onze danseres verraden. Hans voegt daar een krachtige aanzet en levendige
zuren aan toe. Claartje, ongetwijfeld een goeie balletoefening aan de bar
indachtig, roemt de balans.
De laatste Spanjaard die we genieten is de Aalto uit
2013. Mijn favoriet van de avond. Hij zit vol van alles. Zuren, laurier, drop,
kruidig (!), zacht, vol, bramen achterin, zwarte bes.. Het hele pallet rolt zich
voor ons uit. Gelukkig kennen de Spanjaarden geen term voor het laatste glas.
Wel voor het een-na-laatste, de pinultimo/a.
Afronden doen we over de grens. Een Zuid-Franse zoeterd,
een Rivesaltes met mooie dikke druppels. Lafage ambré hors d’age. Hans
Lodewijks proeft amandel in het kwadraat. Gerard detecteert een abrikozenneus,
rozijnen sherrytonen en een mooi bittertje.
Verslag en proefnotities van Just Krijn
Pilgrim
