Je hoeft tegenwoordig geen kelder te hebben om toch een mooie wijnvoorraad aan te houden. Jac en Dimph Oerlemans laten ons Franse wijnen proeven ‘a notre cabinet’. Het sympathieke van de eigen wijnen van leden zijn de ‘vondsten’. Zo beleef ik minstens zoveel plezier aan de bescheiden Ladoix als aan de gereputeerde Pommard. De frivole Fleurie pakt me helemaal in, terwijl de statige Châteauneuf du Pape nog wat jaren nodig heeft om zijn ontoegeeflijkheid van zich af te schudden. De sympathieke Cahors geeft méér plezier dan de Saint Emilions waar trots Grand Cru op het etiket staat. De Monbazillac moeten we niet willen vergelijken met een Sauternes, maar waarderen op eigen kwaliteiten, die zo mooi tot zijn recht komen met een eendelever/paté hapje. De tip van Jac om langs Guy Niziolek te gaan als we in de Champagne zijn, omdat de man gepassioneerd is, gastvrij ontvangt en alle tijd neemt voor wijnliefhebbers. Wat is het heerlijk om lid van de Brabantse Wijnsociëteit te zijn!
Champagne Prestige Guy Niziolek, Damery
Deze van 100% chardonaay gemaakte champagne heeft drie jaar sur lie gerijpt. De wijnbouwer maakt deze Prestige cuvee alleen in betere jaren. Dat resulteert in een verduveld aangenaam glas met een complexe neus waar appeltjes, gist, citrus en terroir in te ontdekken valt. Wat rozijnen en perzik ook. De smaak is zacht, rond, aangenaam. Mooi glas.
In de witte serie proeven we blind een Jurançon sec 2006 van gros manseng, Sancerre 2008 van sauvignon blanc en Chablis 2008 van chardonnay.
Chablis Premier Cru 2008, Emile Durand
Voor mij de mooiste witte wijn, omdat de neus verfijnde bloemimpressies geeft, de smaak sappig is, strak en toch prettig, met rondeur die is omlijst met mooie zuren. David noemt de wijn rijk en Paul herkent de chardonnay en noemt de wijn op zuren gemaakt.
Vervolgens krijgen we een hele mooie serie Bourgognes.
Ladoix 2007, Domaine Desertaux Ferrand
Gerard ruikt kruiden, noemt de wijn wat scherp. Kees ruikt aardbei en benoemt stevige bitters in de afdronk. Ik kan deze wijn heel erg waarderen vanwege zijn frivoliteit: een zoetje in de neus met ook duidelijke kruidigheid, lichte maar hele ronde smaak die ook gekarakteriseerd is door goede zuren.
Beaune 2008 Premier Cru, Domaine Desertaux Ferrand
Houttonen, stevige bitters en frisse zuren, zegt Gerard. Kees benoemt het terroir in de wijn. Dit is een stapje omhoog in het kwaliteitsspectrum: een expressieve neus met méér inhoud in de mond, sappige en goede zuren, wijn met rondeur.
Pommard 2009, Domaine Desertaux Ferrand
Een kersenrode kleur en kersen in de neus, aldus Gerard, fruit en frisheid in de smaak. Kees roemt de zwoelheid van de wijn, die zacht smaakt en heel veel fruit in de neus heeft. Ook dit is wéér een stapje omhoog qua kwaliteit. De wijn heeft een lichte stalimpressie – daar hou ik van in Bourgognes! – in de expressieve neus. Prachtige balans en veel karakter, de mooiste wijn uit de serie waarvan ik dan ook schrijf in mijn aantekenboekje: zonde om uit te spuwen. Het spreekt dat ik dat dan ook niet gedaan heb.
In de serie die dan volgt, durven Jac en Dimph twee wijnen naast elkaar te zetten, die zelden samen in een serie staan.
Fleurie 2009, André Vonnier
Ja, er zijn van die wijnen daar vál je voor. Dit is het glas waar ik deze avond meteen aan verknocht raak: mooie morelkersen in de neus, garriguekruiden, fluwelige rondeur in de smaak, die ook zwoel/warm en prettig is. Ik herkende de wijn niet als Cru de Beaujolais, maar vond het een ongelofelijk mooi glas wijn. Adam noemt als feit dat de wijn lang blijft nahangen, altijd een goed teken!
Clos de l’Oratoire 2007, Châteauneuf du Pape
Op papier is dit een voornamere wijn van een veel hogere kwaliteit. Maar ja, blind geproefd weet je dat nog niet. Adam noemt de kleur donkerroodbruin en prijst de complexe neus met koffie en mocca. Ik ruik boenwas, veel vanille en ook kruidentonen. Adam zegt dat de wijn goed in balans is en veel smaakimpressies geeft. Ik vind de wijn op dit moment een tikje ontoegeeflijk en mijn voorkeur gaat in deze serie daarom uit naar de Fleurie.
Cahors is een typisch liefhebbersgebied, waar Jac en Dimph de weg weten. We krijgen dan ook een mooie serie van twee wijnen, die voor mij fraaier waren dan de laatste serie met Saint Emilion Grand Crus en een Pessac Leognan.
Château Plait Faisant 2005, Cuvee des Generations, Cahors
Drie generaties waar de wijn naar genoemd is, staan ook en face op het etiket afgebeeld. Deze wijn van 100% malbec heeft bij een kardinaalpaarse kleur wel een ontwikkeld randje. Berry ruikt kersen, een kaasneus en stal. Die stal haal ik ook uit de neus, net als salmiak, vanille, laurier en mocca. De wijn is verrassend luchtig en levendig, charmeert ook. Héél prettig dat zulke zachte wijnen worden gemaakt in dit gebied.
Château Eugenie 2004, Cahors
In dit glas is 15 tot 20% merlot toegepast naast de malbec. Dat zou de wijn nog meer rondeur moeten geven, zou je denken. Maar dit is vooral een meer geconcentreerde wijn dan de vorige. Méér nuances zegt Peter vdE met herkenbaar zwart en rood fruit. Berry noemt lijm, leer en koffie en is van mening dat de wijn nog best veel tannines heeft. De neus vind ik rijk, je ruikt duidelijk toepassing van nieuwe houten vaten. De smaak is geconcentreerd, met inkt en potloodslijpsel. Een verrassend lekker glas wijn en uitstekend alternatief voor Bordeaux wijnen waar de prijzen van uit de pan rijzen.
Jac en Dimph laten ons bij de zoete dessertwijn meegenieten van een gastronomische combinatie. We proeven een harmonieuze wijn met mineraliteit en goede harmonie. Bovendien een wijn die heel elegant is. Met abrikoos en perzik in de neus. Werkelijk heerlijk bij een Marbré de Canard, van eendelever met paté. De mooi uitgerijpte Château Poulvère, Monbazillac 1998 komt hierbij uitstekend tot zijn recht.
Drie Bordeauxwijnen in de volgende serie, plus daarna van de tweede wijn (Chateau Clarke, Listrac-Médoc) nog een extra jaargang. De meeste proevers prefereren de 2004 (frisser) boven de 2003 (stroever). Ook de Chateau Fontenil uit 2001, met de zwierige handtekening van Michel Rolland prominent op het etiket, weet de meeste proevers voor zich in te nemen, met zijn typische aroma’s van zwarte bessen, een vleugje paprika en wat potlood. Ik zelf herken wel ‘protestantse sjiek’ van de Bordeaux, maar weet de ‘rijke roomse’ serie die hierná komt toch meer te waarderen: de Gigondas 2003 van Les Failles en de Châteauneuf-du-Pape 1998 van La Nerthe. Beide wulpse wijnen, licht van kleur, de Gigondas ontleent zijn kracht en impact wel voor een deel aan de 14,5% alcohol, maar het kan mij niet deren. Mooie neus van in alcohol gedrenkt fruit, lijm, zacht, sappig, en dan dus wel een ietwat alcoholische afdronk. De La Nerthe is dan meer in balans, met net een plukje minder alcohol (14%), ook weer warm en zwoel, een lichte thee-impressie. Lekker!
Dan een serie met drie nogal ‘individuele’ of karaktervolle wijnen: de stallig-krachtige Faugères van Estanilles, 2001, de behoorlijk geparfumeerde (sinaasappel wordt genoemd) en klassiek-gestructureerde Prince Probus cuvée 1995 van Clos Triguedina (foto), die we vorige week ook proefden, én het hartediefje van Adam, de La Sellerie Minervois 2006 van Pique Perlou. Inderdaad erg indrukwekkend, met name aromatisch. In mijn aantekeningen staat “Is dit Frans? Of Italiaans?” Want: lekkere chemische neus (ja, dat kan dus), lijm, veel kersen. Fris en behoorlijk wat tannines, rijper voor mij dan die van de Prince Probus. De intensiteit zal komen van de bijna 100 jaar oude carignanstokken waarvan deze wijn gemaakt is.
Als je gewoontegetrouw dinsdags gaat proeven, komt het natuurlijk wel eens voor dat je niet helemaal fit bent. Of licht chagrijnig. De grap is dat na twee, drie slokken wijn dat gevoel altijd wegebt. Nu ik vandaag – dinsdagavond – naar huis toe ga, valt me op dat ik een latente hoofdpijn voel opkomen… En wat erger is: ik snotter en moet vaak mijn neus snuiten. Nee hè! Niet vanavond… als mijn neus dicht gaat, kan ik goed proeven vergeten. Op de avond van de wedstrijd is dat fnuikend. 
Mijn eerste woorden als ik Noël zie, zijn dan ook: ik voel me niet zo goed. Noël twijfelt geen seconde, en geeft direct als antwoord: ik ook niet. Zó, wij hebben ons ingedekt als het vanavond fout gaat. Bij de wedstrijd worden jullie kleine jongens, zei Nelly eens. Want vanavond is proeven een erezaak. Ik hoor Paul mompelen: ik ben al dagenlang zenuwachtig voor vanavond. En Claartje verzucht bij de rode wijnen vertwijfeld: wááááárom doen we dit eigenlijk?
De winnaar van 2009 Rob van Ginneken en collega-jurylid Geoff Marée nemen hun taak heel serieus. Hilarisch is het moment dat Rob uit het jurylokaal terugkomt en aan de radeloos proevende leden vraagt: “Heeft iemand per ongeluk het reglement bij zich?” (we hebben een echt reglement). Natuurlijk. Dat hebben we. Net als wedstrijdproeflijsten van jaren (Kees, die zich ontpopt als onze wedstrijdhistoricus) en spiekbriefjes. Er werden dit jaar ook heuse waarschuwingen uitgedeeld bij praten en afkijken.
Na telling van de punten reikt Rob de wijnkoeler met een mooie fles uit aan winnaar Richard van Oorschot. Dat hij goed proeft, merken we iedere week. Maar zó goed? Richard kwam, proefde en overwon. Hij scoorde een overtuigende eerste plaats. Een van de jongste leden steekt proevers met bij elkaar enkele honderden jaren proefervaring in de zak. Da’s geweldig: Richard proficiat! Twee leden van de gelegenheidsformatie Black Berrys die bij de Prix Saint Hubert hoog scoorden, mogen naast Richard op het ereschot: Berry Marinussen als derde, en – yes! – ikzelf met de tweede plaats.
