Categorie: Food and Wine

Portugal Trilogie II - Noord-Oost: Dão en Douro
By in ,

Portugal Trilogie II - Noord-Oost: Dão en Douro

Wijnmaken in de ‘lagares’

Hans Lodewijkx
stopt veel tijd in zijn voorbereiding. Dat leidt altijd tot rijk
gedocumenteerde proeverijen met veel diepte in kennis. En vaak tot veel breedte
in het aantal te proeven wijnen. Ruim genoeg voor méérdere proeverijen over
Noord Portugal. Hans is een paar weken geleden van start gegaan met de Portugal
proeverij Minho & Bairrada. Vanavond vervolgen we de Portugal-studie met
Dão en Douro.

In serie 1 zet
Hans een witte Dão, een witte Douro en een lichtrode Alentejo neer. Drie wijnen
met meer verschillen dan overeenkomsten… De Dão Quinta de Saes reserva
branco  2015 van Alvaro Castro heeft een
mooie neus met boenwas en kruisbes. De smaak opent fris, de citruszuren blijven
daarna behoorlijk aanwezig. De tweede wijn is de Pó de Poeira branco  2014 Douro van Jorge Moreira. Alvarinho uit
de Douro? Atypisch voor Alvarinho én voor Douro, maar wel lekker! Van een op
600m hoogte gelegen wijngaard. Vette neus met iets stal, hout en amandel.
Sauvignon Blanc associaties door de zweterige neus. Best al rond in de aanzet
met flink zuurtje er onder. Peer. Niet zo lang maar wel pittig kruidig in de
afdronk. Leuke wijn. De daaropvolgende rode Foxtrot 2014 van Vitor Claro is een
interessante Noord Alentejo fieldblend die voor 30-40% uit de witte Arinto
druif bestaat. Maar deze lichtgebouwde friszure jongeling had moeite om tegen
de witte wijnen op te boksen…

Met ezel en paard in de wijngaard van de Castro

In serie 2 is
er weer focus: drie keer Dão. Álvaro Castro is een van de godfathers van de
nieuwe ontwikkelingen in dit gebied. Zijn 2014 Dão Álvaro de Castro TN proeft
als een moderne wijn voor de globale smaak: purper, frivool, levendig, met veel
fruit in neus en mond. Bosvruchten, kers, framboos en zure pruimen. Maar ik zie
weinig verbinding met Portugal. De tweede wijn Quinta de Saes Estagio
Prolongado 2013 is ook van Castro en bestaat óók voor een groot deel uit de
Alfrocheiro preto druif, maar is veel strakker van karakter. Meer dikte, iets
bramen, best forse zuren achterin. Wel Portugees, maar onze proevers vinden het
geen makkelijke wijn. 

Als laatste proeven we de Palheira 2013 Fieldblend van
António Madeira met o.a. Baga, Jaen en Tinta Amarela. Donkerrood,
halftransparant en niet eens zo dik in het glas. Kleine neus met kers. Hele
mooie volronde aanzet met een mooie balans en veel fruit. Zure pruimen en
framboos. Nog flinke tannines en tandplak. Je voelt iets meer alcohol op je
tandvlees, maar deze zwoele wijn blijft toch steeds fris en elegant. Mooi!

Meander van de Douro bij Quinta do vale Meão

De drie
Douro’s  in serie 3 zijn veel donkerder
en dichter dan Dão’s uit de vorige serie. Donkerrood, purper, violette rand,
zwart hart zijn de trefwoorden. Dit zijn wijnen waarin de je port-smaken en
-geuren herkent. Duidelijk dikker en expressiever.  De Xisto ilimitado 2014 Fieldblend van Luis
Seabra wordt gemaakt van onbekende lokale rassen. Iets oxydatie in de neus,
krenten, drop, natte wol. Zwoele fruitige aanzet, frambozen-bessenjam, mooi
zuur dat naar de afdronk toe tamelijk sterk wordt. Fijne wijn, maar nog wat
scherp. Ook de tweede wijn Dusty 2015 van Jorge Moreira (Poeira) opent zwoel
met veel fruit, rijpe pruimen en kersen. Duidelijker alcohol en tannines, maar
toch lekkere wijn. De Meandro 2014 Quinta do vale Meão roept bij mij de
sterkste port-associatie op. Mooi neus met kersen en iets stal maar vooral ook
bloemig, viooltjes. Dat is typisch voor Touriga Nacional volgens Hans. Dikke
aanzet met een mooie balans. Rijpe, zijde-achtige smaak van pruimen en kersen,
kruidig en duidelijk warmer-alcoholischer.

In serie 4
“Vreemde Vogels” wordt de Douro trend voortgezet met een leuke maar erg jonge
Papa Figos 2015 Douro Casa Ferreirinha. Hans vertelt dat Papa Figos Portugees
is voor Wielewaal, de vogel op het etiket. Het schijnt dat deze trekvogel komt
als de druif bloeit en weer gaat als de druiven geoogst worden. Bij de Monte
Meão Baga 2013 Quinta do vale Meão valt de Bordeaux neus op en het speelse
karakter. 

Maar de meeste waardering krijgt de DoDa 2012,   een gezamenlijk project van Niepoort (Douro) en Castro (Dão). De eau-de-vie met kersen neus roept weer de
port-associatie op. Mooie balans, meer kersen dan pruim en framboos. Intense
warme afdronk.

Terwijl we
afsluiten met Moscatel de Setúbal Colheita 2013 van António Saramago, loop ik
mijn lijstje na. Douro is vaak duidelijker herkenbaar, dikker en meer
port-associatie. Dão is lastiger te typeren. Maar in beide gebieden worden
mooie wijnen gemaakt! Dank voor een leerzame en lekkere proeverij!

Proefnotities
en verslag Noël Geisen

Niet alledaagse Spaanse wijnen. Vooral Castillo Perelada uit Emporda maakt indruk.
By in ,

Niet alledaagse Spaanse wijnen. Vooral Castillo Perelada uit Emporda maakt indruk.

Wijngaarden van Castillo Perelada

Het gebeurt me
eerlijk gezegd niet vaak, een wijn waarvan ik denk: “daar moet ik echt een
doosje van hebben!” Dinsdag was het weer eens zover, tijdens de proefavond van
Just Krijn. Emporda (Spaans: Ampurdán; vooral bekend van het Dalímuseum in
Figueres) staat centraal, naast wijnen uit die streek tegen de Franse grens
aan, staan er ook wijnen uit Spaans Baskenland, het Baskische gedeelte van
Rioja (Rioja Alta) en drie Prieto Picudo wijnen uit Castilla y Leon op tafel.

 

De wijn die er
voor mij met kop en schouders bovenuit stak, was de Finca La Garriga 2011 van Castillo
Perelada, Empordà. Diep- (zwart-)rood, een heerlijke neus van rijpe frambozen
en kersen, mooie smaakvoortzetting, elegant, wat lijm, rijpe, rulle tannines.
Volgens de documentatie 19 maanden houtrijping, maar het stoort totaal niet.
Ook de 15% alcohol niet; die is perfect geïntegreerd, draagt zelfs bij aan de
balans van deze fijne wijn. 100% lekker, 100% carineña (samsó in ’t Catalaans). 

In dezelfde
serie ook een eenvoudige (Noël, terecht: “kan overal vandaan komen”) Empordà
van Bodegas Roig Parais, en een wat gesloten (alhoewel sommigen tabak, ceder en
laurier ruiken), roodpaarsige wijn, een zwoele wijn maar prima in balans: Vidiví
2013 van Bodega Espelt.

Vóór de
Emporda’s drinken we de voormalige huisbubbel van El Bulli, de Glac Cava Maria
Casanovas. Voor een Brut Nature is de wijn opvallend zacht. Met 40% pinot noir. 

De eerste serie
wit: twee Txakoli’s en een witte Rioja. De Txakoli van Txabarri (door Just
uitgekozen vanwege de ook vrij exotisch-Baskische naam) is voor veel proevers
wel een beetje té fris. Cactus en brandnetel noemt Paul, behoorlijk wat fruit,
sappig, best lekker, maar toch: die zuren, menig lid trekt die niet. De
volgende Txakoli heeft helaas wat kurk. De Rioja kan mij niet bekoren wegens
gebrek aan zuren; ze komt daardoor wat log over, ook door het eikenhout en het
zoet (“honing” wordt genoemd).

Bodega del Páramo

De derde en
laatste serie is er een van drie wijnen van de Prieto Picudodruif. Een druif
die je moet leren kennen en waarderen, zeggen de boeren ter plekke. Veel fruit
moet je niet verwachten, eerder kruidigheid. De eerste wijn is vrij gesloten,
licht-sappig en vrij kort. Nummer 2 met wat tempranillo, is inderdaad vooral
stallig, heeft daarnaast chocolade (Kees) en pruimenjam en tijm (Eric). De
alcohol (toch maar 13%) brandt een beetje, en sommige leden verdenken de wijn
van het hebben van kurk – volgens mij is het in dit geval toch vooral een
gebrek aan fruit wat de verdenking van onzuiverheid kan opwekken. 

De laatste is
beter: donkerrood met paarszweem, vanille (9 maanden Frans en Amerikaans eiken),
donker en rijp bosfruit, ook iets vegetaals (positief!), een zoetje, mooi in
balans, de tannines (een centrale factor in deze serie volgens Eric) beloven
een fraaie toekomst voor deze wijn, de El Médico van Leyenda del Páramo.

De uitdrinker
is de PX “1927” van Alvear, genoemd naar de solera die in dat jaar is gestart.
Een bruine (“mahonie” volgens de documentatie) dikke, stroperige wijn, met
krentjes en rozijnen, had voor mij net wat meer zuren mogen hebben, maar is
toch een waardige afsluiter van deze avond van niet-alledaagse wijnen!

Verslag en
proefnotities Rob van Ginneken

Helaas lijkt de
La Garriga 2011 in de handel te zijn opgevolgd door de 2012. Mocht iemand nog
wat 2011 hebben liggen, gelieve contact met mij op te nemen!

Ahr, Moezel en Pfalz uit ingepakte flessen
By in ,

Ahr, Moezel en Pfalz uit ingepakte flessen

Brauneberger Juffer Sonnenuhr, tópwijngaard voor Riesling

Boele
de Bie houdt zijnmaiden
proeverijvoor ons. Hij neemt ons mee naar Duitsland, met onderweg twee
ondeugende uitstapjes buiten Duitsland. Zoals gebruikelijk proeven we uit ingepakte flessen.

We
starten met een mousserende indrinker uit een zware, degelijke fles.
Berry proeft granny smith en Kees proeft goudreinet. Hans L zegt
dat de zuren later komen én blijven over! Ook Noël benoemt de
citruszuren. Peter zegt: lentebloemen en peer en vraagt zich af
of deze uit de Pfalz komt. Het blijkt een mooie drogeReichsrat
Von Buhl, Riesling, 2014.
En dat ‘droge’ is nu net een bewuste keuze van keldermeester
Mathieu Kauffmann, die eerder zijn sporen verdiende bij
Champagnehuis Bollinger.

We
vervolgen met een serie van drie droge witte wijnen. Achteraf
blijkt dat we van noord naar zuid gingen…

De
eerste,Nik
Weis, Riesling trocken, 2014,
is strakdroog, met flinke zuren. Kees vindt het wel een typische
Moezel, waarbij ook Hans L de ‘petrol in de neus’ moeiteloos
herkent. Nik Weis weet op het relatief grote wijngoed Sankt
Urbans-hof steeds hooggewaardeerde wijnen te maken.

De
tweede,Zilliken
Saarburg Riesling trocken Alte reben, 2015,
is een hartendief van Boele. Kees beschrijft de boenwas,
viooltje en kruidigheid. Hans L gebruikt beschrijvende woorden
als bloemig, zestes, kamille, zacht, rode grapefruit, weinig
zuren, romig en vraagt zich af of het een jonge Moezel is. RAAK!

De
derde van de serie isVon
Winning, Deidesheim Paradiesgarten Riesling, 2015.
Wederom ‘petrol’ en ook rijk van smaak. Peter vindt ‘m bloemig,
lieflijk en voorzien van ‘goeie zuren’.

De
volgende serie heeft van Boele als subtitel ‘bloemen, kruiden en
zo’ meegekregen. En weer (achteraf) blijken we van noord naar
zuid te proeven.

Het
eerste glas is een Nederlandse wijn:Apostelhoeve,
Pinot Gris, 2016.
Zonder dat te weten, beschrijft Diederick het lichtzoet karakter.
Ook ik ervaar tropisch fruit, salie, en boter. Martijn proeft
appelsap, fruitella en mist wat zuren. Het tweede glas isFritz
Haag, Brauneberg Juffer Sonnenuhr, Riesling Spätlese, 2015.
Dit is de tweede hartedief van Boele van vanavond. Terecht! Toos
ervaart een vette aanzet en vermoedt dat het een Riesling
auslese is. Peter schat in dat het een lieblich is. En ik dacht
een feinherb. Toch mooi hoe we zo verschillend denken. En knap
van Oliver Haag om zo’n spannende wijn te maken. Het is dan ook
mede dit huis dat Moezel-riesling zo wereldberoemd maakt.

De
derde isTheo
Minges, Edition Rosenduft, Gewürztraminer Spätlese, 2015.
De zoetste van de drie, met termen als perzik, honing, exotisch
en gekonfijt fruit. Iets meer zuren zou deze wijn nog mooier maken.
Het wijnhuis Theo Minges weet van een breed assortiment
druivensoorten knappe wijnen te maken, zoals we in de proeverij later nog zullen
merken.

Bij
de derde serie gaan we langs de ‘meridiaan van noord naar zuid’.
Rode wijnen, achtereenvolgens uit de Ahr, Pfalz en – ondeugend –
Bourgogne.

Jean
Stodden, Spätburgunder, Ahr, 2013:
Rob noemt rijp rood fruit, ‘steeltjes’, niet heel vol of stevig.
Berry zegt ceder, chocolade, kersen en bitters en concludeert
dat het wel ‘Ahr’ moet zijn. Raak! De wijn is dan ook van de
hand van Spätburgunder-expert Alexander Stodden.

Het
tweede glas isReichsrat
Von Buhl, Spätburgunder, Pfalz, 2014.
In deze wijn zit, volgens Rob, ‘meer spel’ en wederom rood fruit
als rode besjes, kersen en framboos. Volgens Noël komt deze uit
een ‘koude streek’. En Berry heeft ‘gist in de neus’. 

Het derde
glas is geen Duitse wijn. Het isJean-Luc
Joillot, Pommard Pinot Noir, 2005.De wijn komt van de 1er Cru wijn gaard Les Noizons (geel omcirkeld op het kaartje).
En wederom Berry plaatst deze in de correcte streek: Bourgogne.
Over de wijn zegt hij: ceder,
rooibos, oud hout, kersen, Franse neus, tannines, zuren.

We
sluiten deze avond af met heerlijkeTheo
Minges, Riesling, trockenbeerenauslese, 2015.
Adembenemende wijn, zoet/zuur in prachtige verhouding en perfecte balans. En daarmee zet Boele een prachtige eerste proefavond voor ons
neer. Ik verheug me nu al op zijn volgende!

Proefnotities en verslag Eric Hoepelman 

By in ,

Portugal trilogie I - Wijn uit Bairrada en Minho is verrassend

De rivier Minho Noord Portugal, land van Vinho Verde

Anekdote. Het moet in de jaren zeventig zijn geweest. De
ober van restaurant De Korenbeurs in Tilburg laat aan een grote familietafel de
wijn voorproeven. Mijn oom Jan drinkt enkele slokken en zegt: “Prima Frans
wijntje, ober!”. Waarna die prompt met een uitgestreken gezicht een antwoord
geeft, dat hilariteit veroorzaakt: “Heel fijn, (enkele seconden stil) de wijn
komt uit Portugal, mijnheer.” De wijn is Mateus Rosé uit een frivole buikfles. Als
Hans Lodewijkx vertelt dat de Baga druif onder meer gebruikt werd voor Mateus
Rosé ben ik meteen geïnteresseerd. 

Wijngaard met Baga druiven van Filipa Pato

De Baga druif is een van de weinige druiven
uit Portugal die als monocepage voor wijn wordt gebruikt. De druif is
productief en werd vaak gebruikt voor bulkwijnen. Een groeiend aantal
wijnbouwers maakt er nu eigen wijnen van. Onder hen is Douro/Port man Dirk
Niepoort. Hij denkt dat Bairrada het beste terroir heeft van heel Portugal. Een
kleine groep enthousiaste wijnbouwers (De Baga Vrienden) doen hun best om de
valkuilen van de druif (te hoge opbrengst, te hoge tannines en te hoge zuren)
te vermijden. We proeven dan een wijn die best even mag ouderen voordat de wijn
zijn kwaliteiten tot uitdrukking laat komen. De Baga druif wordt wel eens het
Portugese antwoord op nebbiolo genoemd. Kortom: reuze interessant voor de
liefhebberskelder. Het is niet moeilijk een mooie kelder op te bouwen met
flessen van vijftig euro of meer. Maar een fraaie kelder samenstellen – die
veel genoegen geeft – met flessen tot vijftien euro, ja kom daar maar eens om. De
Baga wijnen komen voor zo’n kelder in aanmerking.

Aitade Semedo 2015 Baga Young, Bairrada

Voor twee proevers is dit de mooiste wijn van Baga. Just
ruikt pruimen, Willem Jan vooral cacao. Ik proef een opmerkelijk contrast wat
je niet vaak ziet tussen geur en smaak. De geur is rijk en zwoel, zoete bramen
in de neus, dan verwacht je dat dat doorzet in de smaak. Maar die is juist heel
lenig, met wat drop. 

Aitade Semedo Reserva 2015 Baga,  Touriga Nacional,
Bairrada

De helft van de proevers geeft de voorkeur aan deze wijn, de
andere helft verkiest de Post Quercus als mooiste Baga. Deze reserva bestaat
voor 50% uit Touriga Nacional en voor 50% uit Baga. Just benoemt menthol en
eucalyptus, Willem Jan ruikt munt en jam in het kwadraat, Martin ruikt kersen
en chocolade en oordeelt de wijn geheel in balans. Mijn aantekeningen: een
piepklein rubbertje in de geur en kruiden, in de smaak een stevig bitter
(waardoor je de wijn graag schenkt bij kaas of eten) en tonen van drop,
zoethout en cacao. Heel interessante wijn die zes maanden houtopvoeding kreeg
op fusten van 500 liter. 

Filipa Pato, talentvol wijnmaker en Baga “terroirista”

Post Quercus Baga 2015 Filipa Pato

Hartendiefje van Hans. Just prijs het rode fruit in de wijn.
Boele constateert dat er drie heel verschillende wijnen van Baga op tafel
staan, waarbij de mineraal expressie van deze wijn het grootst is. De wijn werd
opgevoed op amfora. Ik vind de wijn prachtig, en heel expressieve geur met tonen
van kaneel en kardemom. De smaak is bepaald geen allemansvriendje,
karakteristieke hoge bitters en zuren met kersenbonbonchocolade. Door de hoge
zuurgraad gaan Baga wijnen vaak heel goed samen bij wat vetter varkensvlees. Filipa
Pato is een wijnbouwer die graag experimenteert en dat pakt hier met die amfora
opvoeding heel goed uit. 

Ja, en dan de Vinho Verdes. Ik drink die nooit. En die
toevallige fles van Alvarinho die op proeverijen langskomt, maakte geen
blijvende indruk. Hans Lodewijkx zet zes goede Vinho Verdes achter elkaar, en
zie: ik ben meteen overtuigd. Dit is een prima alternatief voor de eeuwige
sauvignon, riesling of chardonnay. Verandering van spijs doet eten.

Muros Antigos Alvarinho 2016 Anselmo Mendes

Alvarinho wordt vooral in Spanje verbouwd, leert onze Wine
Folly, pakweg een kwart van de 7700 hectare in de wereld ligt in Portugal. De
druif geeft in Vinho Verde een frisse, expressieve witte wijn met vaak enige
sprankeling. Dominante aroma’s zijn citroen, grapefruit en nectarine. De
commentaren op deze witte wijn zijn ronduit positief. Paul noemt kruisbes, Just
prijst het complexe bouquet met abrikoos, appel en mandarijn. Willem Jan geniet
van het zuurtje voorin, hij noemt de wijn heel speels. Ik ruik amandel en
grapefruit, lekkere bitters in de smaak.

Granito Cru 2014  Luis
Seabra

Hartendiefje van Hans. De mooiste Vinho Verde naar mijn
oordeel, maar een beetje a typisch en daarom niet door iedereen gewaardeerd. Just
noemt de wijn complex. Het meest goudkleurig van alle witte wijnen. Kees
benoemt beendroog, boter en bloemig. Ik vind in de neus vooral honing, bloemetjes
en een rijke geur, de wijn bezit een geweldig goede balans. Prachtige
gastronomische wijn.

Alvarinho Parcela Unica 2014 Anselmo Mendes

Willem Jan noemt alle Vinho Verdes interessant en lekker. En
dit is een bijzondere. Sinds 2009 maakt Anselmo Mendes van één perceel een
eigen cuvee. De ervaring leerde dat dit perceel altijd betere wijn leverde dan
andere percelen. Vinficatie van deze wijn op eikenhouten vaten en daarna negen
maanden rijping op gebruikte vaten. Het is een prima wijn, maar eerlijk gezegd
wel aan de prijs, het is echt een wijn voor de zon- en feestdagen. Een geur met
limoenrasp, tropische papaja, sappig met goede bitters. 

We proefden ook twee mousserende wijnen, de aantrekkelijke
Gilda 2013 uit Bairrada en sloten af met een verrukkelijke Late Bottled Vintage
port 2011 van Niepoort. Er ligt alleen port uit Portugal in mijn kelder, maar
na deze proeverij komt daar binnenkort zeker wijn gemaakt van Baga bij. Fijne
proeverij, en dan hebben we dit seizoen nog twee keer Portugal voor de boeg!

Mooie Maidenproeverij: Nieuwe versus Oude wereld
By in ,

Mooie Maidenproeverij: Nieuwe versus Oude wereld

Mount Difficulty

Twee weken geleden nam Nello, de Nestor van de
Brabantse Wijnsociëteit, afscheid met een mooie wedstrijdproeverij. Diederick Swagemakers,
onze Benjamin en pas sinds kort lid, scoorde in die wedstrijd meteen sterk met
een mooie derde plaats. Voor zijn maiden-proeverij kiest Diederick het thema
“Oude versus nieuwe Wereld”. We zijn benieuwd. 

1a. 2015, Belondrade Apolonia, IGP Vino de la Tierra de Castilla y León,
Verdejo

1b. 2015, Belondrade Y Lurton, DO Rueda, Verdejo

Serie 1 opent met twee forse witte wijnen van
dezelfde druif en hetzelfde jaar. De eerste heeft een iets harsige neus, een
mooie zwoele aanzet maar ook forse zuren en alcohol die je voelt op je
tandvlees. De tweede is ondanks het ruime hout meer in evenwicht met een fijne
zoet-zuur balans. Het zijn allebei vette Verdejo’s uit 2015 van Belondrade,
respectievelijk de Apolonia (IGP Vino de la Tierra de Castilla y León) en de
Belondrade Y Lurton (DO Rueda). Moeilijk om blind te herkennen, geen duidelijke
Verdejo-kenmerken (kruidig, zweetneusje, noot, grapefruit, bittertje).
Misschien speelt het een rol dat de Didier Belondrade en zijn (ex-)vrouw
Brigitte Lurton Franse roots hebben. Hoe dan ook, het zijn mooie wijnen die
door de proevers breed gewaardeerd worden.

 2a. 2014, Domaine Michelot, Meursault ‘Sous la
Velle’, Chardonnay

2b. 2014, Marisco Vinyards, The King’s Bastard, Marlborough, Chardonnay

2c. 2014, Tenuta Rapitala, IGT Siciliane, Chardonnay GC

Serie 2 was duidelijk herkenbaar als Chardonnay
(2014). De rokerige Meursault ‘Sous la Velle’ van Michelot was in verhouding
licht gebouwd en kort. Hij had mogelijk nog last van de vorige gang. Ik vond de
bloemige neus van The King’s Bastard (Marisco Vinyards, Marlborough)
aantrekkelijk, net als de fijne zuren en de ronde mondvullende smaak. Kort en
peperig in de afdronk maar toch een fijne nieuwe wereld wijn. De Chardonnay van
Tenuta Rapitala (Sicilië) was ondanks zijn groene spinazie-neus wel verfijnd en
elegant, maar winnaar bij de Chardonnay was in mijn ogen de Nieuwe Wereld
Bastard van Marisco.

3a. 2012, E. Guigal, Condrieu, Rhône, Viognier

3b. 2012, Marisco Vinyards, The Exemplar, Marlborough, Viognier

In Serie 3 (Viognier, 2012) werd de vlakke
Condrieu van Guigal overtuigend verslagen door de expressieve “The
Exemplar” van Marisco Vinyards. Goudgeel, iets natte wol in de neus maar
vooral perzik, muskaat, iets evolutie, vuursteen. In de mond flinke zuren, dik
viscoos, sappige perzik, beetje prikkelig achterin, “knetterlekkere
dubbeldrank” volgens Paul en voor Berry was dit “de eerste Viognier
ooit die ik lekker vind”. 

4a. 2012, Alvi’s Drift, Drift Red Fushion,
Worcester / Zuid-Afrika, Cabernet Sauvignon & Pinotage & Shiraz &
Petit verdot

4b. 2012, Chateau Taillefer, Pomerol / Bordeaux, Cabernet Sauvignon,
Merlot

4c. 2012, Tenuta Rapitala, Hugonis, IGT Siciliane, Cabernet Sauvignon &
Nero D’avola

In de de rode serie 4 (Cabernet Sauvignon
gedomineerde wijnen, 2012) werd de toon gezet met een herkenbaar
Zuid-Afrikaanse wijn (Alvi’s Drift, Drift Red Fushion, Worcester), veel
pruimen, bramen, koffie, drop in de neus, een zachte aanzet met dezelfde smaken
maar vrij scherp achterin met harde tannines. Op positie 2 was de Pomerol van
Chateau Taillefer was duidelijk de koude wijn, streng, smal, kersen, koffie en
bramen maar nog lang niet rijp. In tegenstelling tot de prachtige derde wijn in
de serie die al volledig op dronk was: de Hugonis van Tenuta Rapitala (IGT
Siciliane, CabS & Nero D’avola). Diep donker rood, zwart hart, iets
evolutie in de rand. Mooie neus, al iets belegen maar toch vrolijk met bramen
en bessen. Heel sappig wijn, cassis, fijne afdronk, duidelijk nog tannines. In
mijn proefnotitie schrijf ik “bijna Italiaanse zuren, Bolgheri?” en
dan is het toch een heel zuidelijke wijn. Mooi gemaakt. Is dit nog Oude Wereld?

5a. 2010, Roland Thevenin, AOC
Gevrey-Chambertin, Pinot Noir

5b. 2010, Mt. Difficulty, Target Gully, Central Otago (N-Z)

Het is gewaagd om na CabS nog Pinot Noir in te
zetten. Toch blijven de Gevrey-Chambertin van Thevenin en de Mt. Difficulty van
Target Gully (Central Otago NZ) prima overeind. Beide wijnen worden duidelijk
herkend. De Gevrey-Chambertin is voor een 2010 wel lichtgebouwd, helder van
kleur met in verhouding al veel ontwikkeling. Met zijn flinke zuren frist hij
ons wel weer op na de CabS. De Target Gully doet heel bio aan. Donkerder rood,
diffuus, ongefilterd, veel stal in de neus, volle jammige aanzet met minder
zuur, meer ontwikkeling. Fijne wijnen met een vrolijk plusje voor de Oude
Wereld wijn.

Bij de kaas proeven we Quinta do Noval Silval
Vintage 2005 die nog piepjong fruitig aandoet.

Als hartediefjes kiest Diederick de Belondrade Y
Lurton (heerlijk bij de kaas!), de Marisco’s en de Rapitala CabS.En wint dan Oude of Nieuwe Wereld? Onder de streep staat een smakelijke
proeverij met een interessante line-up waarin de klassiekers vaak rechts
gepasseerd werden door de nieuwelingen… Mooie maidenproeverij!

Proefnotities en verslag Noël Geisen

MIgranten druiven proeverij: Zinfandel maakt indruk in Zuid Frankrijk
By in ,

MIgranten druiven proeverij: Zinfandel maakt indruk in Zuid Frankrijk

Oostenrijkse wijnbouwer Kurt Angerer

Druivenrassen
kennen een oorsprong. Dat is daar waar ze oorspronkelijk vandaan komen.
Zo komt Sangiovese uit Italië, Riesling uit Duitsland en Albariño uit
Spanje. So far, so good.Toch
hebben druiven hun weg over de wereld gevonden. Samen met reizende
mensen, zijn druiven op plekken terecht gekomen waar ze oorspronkelijk
niet te vinden waren. Jaap noemt deze druiven ‘migranten’ en zet ons
vanavond hiervan monocepages voor. Aan ons de schone taak om druivenras
en nieuwe herkomst te herkennen. En dat blijkt geen sinecure.

We starten met een indrinker. Het isSteinmühle, Sauvignon Blanc, 2014, Rheinessen, Duitsland. We herkennen dat het een ‘koude wijn’ (d.w.z. kouder gelegen) is. De druif is lastiger te herkennen.

We
vervolgen met witte wijnen. En ook hier is makkelijker om te herkennen
dat het een ‘warme wijn’ is, dan welke druif het is. We noemen Semillon,
Pinot Gris en zelfs Verdejo. Jaap verklapt wat het is:Simonsig, Chenin Blanc, 2016, Stellenbosch Zuid-Afrika. Tja, het blijkt de constante van deze avond te worden. We vinden migrerende druiven lastig te herkennen!

We proevenKurt Angerer, VI, Viognier, 2011, Oostenrijk. Deze is zeker houtgelagerd. EnLaurent Miquel, Albariño, 2015, Languedoc, Frankrijk. Dit is een mooie, speelse wijn met hints van citrus en mineraliteit. Voor Jaap is dit een van de toppers van deze avond!

BijYalumba, Barossa, Riesling, 2014, Australiëruiken we de typische benzine/petrol. Kees vindt de wijn strakdroog. De smaak is wat vlakker.

Over naar de rode wijnen.Errazuriz Estate Series, Sangiovese, 2013, Chiliis
mooi helder, transparant. Claartje benoemt het rood fruit, zoals kers.
De wijnstokken staan pas sinds 2008 in de Chileense wijngaard.Gaja, Ca’Marcanda Promis, Merlot / Syrah, 2013, Toscaneheeft een fijne neus, maar is in de mond nog wat stroef.

Ondertussen
steekt een stevige discussie de kop op. Zijn druiven en herkomst nog
wel herkenbaar? Hoe kunnen wij dat nu blindproeven? Wat gebeurt de
laatste jaren al met de nieuwe gisten? Het is te merken dat we onthand
zijn!

Zinfandel van d’Arjolle maakt indruk

Ik vindDomaine de l’Arjolle, Zinfandel, 2015, Frankrijkde
boeiendste van de avond. En proefkampioen Rob herkent zelfs de druif! Hij beschrijft
de wijn als dieppaars met bramen, bosbes en intense zuren. De volgende
is voor Jaap weer een topper:Morgenster, Nu Series 1, Cabernet Franc, 2014, Zuid-Afrika. Anderen vinden de ‘rook’ in deze wijn toch iets te prominent. BijDomaine de l’Arjolle, Carménere, 2015, Frankrijkmeenden wij Syrah of Malbec te herkennen. Tja, het is geen typische Carménere.

We sluiten af metYalumba, Museum Reserve, Muscat, Australië. Het is een heerlijke, donkerbruine wijn: dik sappig. Geen Palamino, geen Madeira, maar Muscat.

We danken Jaap voor deze leerzame avond. Het was een mooie les in nederigheid.


Verslag en proefnotities Eric Hoepelman 

Onze beste proevers
By in ,

Onze beste proevers

Een, twee en drie: Rob, Eric, Diederick

Het is op één dag in april dat we bepalen wie onze beste
proevers zijn. Voor het komende jaar zijn dat Rob van Ginneken (eerste plaats),
Eric Hoepelman, Diederick Swagemakers, Noël Geisen en Toos Dusee. De
proefkampioen haalde 55 van de 150 te behalen punten. Zijn naam zal voor de
derde keer in de wissel-wijnkoeler komen, Rob was eerder proefkampioen in 2009
en 2011. Proficiat! 

De proevers gaven van tien glazen wijn steeds aan:

·        
uit welk land komt de wijn (Frankrijk, Spanje of
Italië);

·        
van welke druif of druiven is de wijn van
gemaakt;

·        
uit welke regio komt de wijn;

·        
uit welk jaar?

Dit is eenvoudiger dan in voorgaande jaren. Toch zijn de
scores aan de lage kant. De winnaar heeft 7 landen goed, 2 druiven en 2 regio’s.
Dat kan te maken hebben met de selectie van wijnen. Allemaal typerende wijnen,
zei Nello. Nello Pischedda nam als nestor afscheid van de onze sociëteit met
deze proeverij. Na een Cava uit Penedes volgen een witte wijn uit Limoux van
chardonnay, mauzac en chenin blanc, een Gavi van cortese, een Rias Baixas van
albariño en een Saint Joseph van marsanne. Bij rood proeven we blind Saint
Emilion van merlot, Crozes Hermitage van syrah, Languedoc van syrah, grenache,
mourverdre en carignan, een Barbera uit Piemonte en een Ribera del Duero van
tempranillo. De witte Limoux van Château de Gaure 2015 geeft bij de witte
wijnen het meest: bloemetjes, een sappige en verfijnde smaak met wat perzik en
amandel, goede zuren en een klein bittertje. Bij de rode wijnen maakt de Ribera
del Duero Chafandin 2013 de meeste indruk: rijke vanille geur, ceder, mooie
zuren en elegantie.

Wie van de drie? Wil de monocepage opstaan?
By in ,

Wie van de drie? Wil de monocepage opstaan?

Oude stokken leveren mooie wijn: Alto Moncayo

Martijn de Groot gaat
ons drie series van ‘drie grote druiven’ voorzetten. Iedere serie bestaat uit
één monocepage en twee blends met dezelfde druif. Ook bestaat iedere serie uit drie
landen. Niet geheel toevallig stammen deze landen uit zijn eerdere proeverijen
waarbij we een ‘ronde’ maakten:  (Giro) Italië, (Tour) Frankrijk en
(Vuelta) Spanje.

Om onze smaakpapillen
weer op scherp te zetten starten we met een ‘indrinker’. Het is Berlucchi,
Cuvee Imperiale 2014, een Franciacorte uit Corte Franca in het hart van de
Franciacorte regio, gemaakt van Chardonnay en Pinot Noir. We proeven friszure
appeltjes, eikenhout en een prominente mousse.

Na deze intro mogen wij
echt aan de bak! Martijn geeft ons bordjes waarmee we na elke ronde stemmen. Welke druif is het? Uit welk land komt dit glas? En geheel in de stijl
van ‘Wie van de drie’ (https://youtu.be/Ckahk2E0GOQ): wil de echte monocepage opstaan ?

De eerste serie blijkt
om Viognier te gaan. De monocepage is Cinerino, Marziano Abbona, 2013
uit Piemonte. Gemiddelde leeftijd van de stokken is 20 jaar. De wijn heeft
zeven maanden gerijpt op Frans eiken en Acacia vaten. De vanilletonen zijn dan
ook overduidelijk aanwezig. Rijk aroma van honing, witte bloemen, brandnetel en
citrus.

De blends zijn Coudoulet
de Beaucastel, 2015 en Aigua de Llum, Vall Llach, 2014. De eerste is
de beroemdste wijn van Châteauneuf-du-Pape. Deze witte Coudoulet is een blend
van Marsanne 30%, Viognier 30%, Bourboulenc 30% en Clairette 10%. De druiven
blijven voor acht maanden in houten vaten en RVS tanks voordat de wijn wordt
geblend. In de neus is de wijn bloemig met tropisch fruit. De smaak is
aangenaam.

De tweede blend, Aigua
de Llum, is een echte rariteit van het grote huis Vall Llach in de priorat.
Slechts 986 flessen deze jaargang. 60% Viognier, 35% Garnacha Blanca en 5%
Macabeu, Moscatel en Mersaguera. De helft van de druiven gaat in nieuw Frans
eiken vaten, de andere helft in RVS tanks. In de neus rijpe vruchten als
ananas. In de mond mooi geïntegreerde zuren. Een frivole wijn!

Ribera del Gudiana met káársrechte rijen wijnstokken

De tweede serie betreft Cabernet
Sauvignon. Niet dat we daar van meet af aan eenduidig over zijn, maar toch.
De monocepage is Vaso de Luz, Reserva, Ribera del Guadiana 2009. Hans vdH en ik ruiken
‘Velpon’. Anderen nemen zwart fruit, vijgen en drop waar. Een mooie wijn!

Château d’Issan in Margaux

De blends zijn Château D’Issan, Grand Cru Classe, 2007 en Guidalberto,
Tenuta San Guido, 2008.De eerste is een typische Margaux, ruim een jaar gerijpt op deels nieuw
eiken vaten. 63% Cabernet Sauvignon en 37% Merlot. Noël ziet een donkerrode,
half transparante wijn. Peter en Berry ruiken ceder. Daarnaast ruikt Berry
zwarte bes en groene paprika en benoemt de ‘Bordeaux-neus’. Paul herkent tabak,
leer en bramen. Ik vind het een rijke wijn met houttonen. 

De tweede blend, Guidalberto,
Tenuta San Guido, 2008, is een ‘hartedief’ van Martijn. Naar verluid is het
een typische Maremma wijn. 60% Cabernet Sauvignon en 40% Merlot. Ook ruim een
jaar houtgelagerd. Ik ruik en proef dadels. Diederik zegt chocolade en bessen.
Anderen benoemen: ceder, rood fruit, lijm, toffee, tabak, koffie, cacao en
droppig. Ook dit is een heerlijke wijn.

Mooi hoor, de wijngaard van Alto Moncayo

De derde serie van drie
blijkt Grenache te zijn. De monocepage is Alto Moncayo, Garnacha,
2011. Martijn vindt dit een ‘hartedief’ en van mij krijgt hij helemaal
gelijk! Deze Garnacha komt uit de D.O. Campo de Borja ten zuidoosten van Rioja.
Komt van 40 tot 70 jaar oude stokken die op 500 tot 800 meter hoogte staan.
Berry heeft het over ‘vloeibaar hout met morelkers’…

De blends zijn Le Bossu, Château du Trignon, 2011 en Barrile,
Contini, Isola dei Nuraghi, 2013.De eerste komt uit Vacqueyras en is gemengd met Syrah en heeft een zeer
beperkte houtrijping gekregen. Als ik de wijn ruik denk ik aan vroeger, wanneer
mijn moeder haar haren werden voorzien van permanent vloeistof. Gelukkig ruikt
Gerard rood fruit en Boele wat meer aardse geuren en paprika. Peter onderkent
dan weer stal, peper, piment en espresso. 

De tweede blend komt van
Sardinië waar Grenache onder de naam Cannonau bekend staat. Naast een beetje
Cannonau bevat de wijn 90% Nieddera. De wijn heeft een klein jaar op hout
gerijpt. Ik ruikt kruisbes en lijm en proef ‘groen’, nootmuskaat en gezoete
gember. Kees daarentegen tabak en zwarte kers.

We sluiten af met een
‘uitdrinker. Het is Korlat, Vinarija Benkovac, 2011, een
Merlot-monocepage uit Dalmatië, twee jaar op eiken gerijpt. Ik ruik
ijzer en proef gedroogde pruimen met
wat bitters. Al snel komt dan de film Sideways ter sprake: “I’m not drinking f
***** Merlot”.

Verslag en proefnotities
Eric Hoepelman

Saint Emilion proeverij
By in ,

Saint Emilion proeverij

Familie Becot tijdens oogsttijd

Saint Emilion
is met 5.565 hectares wijngaarden het grootste Bordeaux wijngebied. Hiervan
zijn maar liefst 3.739 hectares Grand Cru wijngaarden, 1.826 hectare is van
niet geklassificeerde wijngaarden. Sympathiek is dat de classificatie iedere
tien jaar een aanpassing krijgt, het laatst in 2012. De beste wijngaarden hebben
een kalksteen ondergrond (Côtes) hoewel er ook veel goede wijn komt van de
zanderige kiezelbodem (Graves) die grenst aan Pomerol. De gemiddelde wijngaard
is in Saint Emilion maar zeven hectare groot. 

We proeven
met het Wine Folly proefwiel van de merlot druif. Ja, als je ziet wát je kunt
ruiken, dan ruik je dat ook, zei Willem Jan. Da’s natuurlijk waar. Maar ik
kreeg nu associaties (kleipot, anijs, vijgen) die ik anders niet geroken zou
hebben. De proevers hebben allemaal een puntenwaardering gegeven met het cos
systeem (20 punten). Van de 144 uitgebrachte scores waren wijnen zes keer volgens
de proevers ‘niet in orde’, werden zeventwintig keer wijnen beoordeeld als echt
mooie wijnen en tien keer wijnen beoordeeld als topkwaliteit. 

Hieronder in
volgorde van oplopende waardering de wijnen beschreven.

Château Franc Bigaroux 2005 Saint Emilion Grand Cru

Biologisch
bewerkte wijn, buurdomein van Canon La Gaffeliere. Neus met leer, potgrond,
bramen, cederhout, kruiden en wat anijs. Wij proefden deze wijn eerder op de
sociëteit, met meer zeggingskracht, wellicht aan het afbouwen. Door een proever
gewaardeerd als topkwaliteit. 

Gemiddelde
waardering 13,3 punten / mijn waardering 12 punten 

Château Faizeau 2005 vieilles vignes Montagne Saint
Emilion

Deze satelliet
wijn werd stroef genoemd. Ik hou van de gerijpte geur: herstbos en licht
truffel. Van hele oude merlot-stokken. 

Gemiddelde
waardering 14 punten / mijn waardering 14 punten

Château de Lussac 2010 Lussac Saint Emilion

Deze
satelliet wijn proefden we al vaker. Belgische eigenaar, serieus werkend
domein. Ik vind de wijn nog te jong. Vol fruit in de geur, ook een zoetje,
laurier, houttonen, chocolade. Goede zuren nog een tikje straf. Kijk uit naar
deze wijn voor een prima prijs/kwaliteit verhouding. 

Gemiddelde
waardering 14 punten, mijn waardering 15 punten. 

Château La Dominique 2010 Grand Cru Classé                

De enige wijn
van de Graves ondergrond in de proeverij. De wijngaard grenst aan die van
Cheval Blanc, het buurdomein dat voor de 2010 een prijs vraagt die maar liefst
negentwintig keer hoger ligt dan La Dominique. Ik vind de wijn erg gesloten en
nog weinig geven, te streng. Andere proevers zijn al enthousiaster: liefelijke
neus en stevige smaak, bramen, kersen, pure chocolade en anijs. Ook een groente
impressie. 

Gemiddelde
waardering 14,3 / mijn waardering 13 punten 

Château l’Arrosee
2010 Grand Cru Classé                                    

Wijn van het
kalkplateau, is in 2013 opgegaan in buurman Quintus, een wijn die drie keer zo
duur is. Die Bordeaux wijnboeren weten hoe ze geld moeten verdienen! Veel
positieve commentaren: kersen, frambozen, munt en jammige geur.Honingdrop
in de neus. Mon Cherie.Vol
van smaak en mooie bitters. Kruidig, duidelijk nog potentieel. 

Gemiddelde
waardering 14,6 / mijn waardering 15 punten 

Clos de
l’Oratoire 2010 Grand Cru Classé                         

Van de
noordoostelijke hellingen. Een von Neipperg domein, zelfde eigenaar als d’Aguilhe
in de Côtes de Castillon en Canon La Gaffeliere en La Mondotte in Saint
Emilion. Rijke geur met ceder, kers en chocolade. Klassiek, laurier, tabak,
salie en melkchocolade, nog duidelijke bitters en tannine. Door twee proevers
gewaardeerd als topkwaliteit. 

Gemiddelde
waardering 15 punten / mijn waardering 14 punten

Paardenkracht op Troplong Mondot

Château
Troplong Mondot 2004 GrandCru
Classé

Hoogste punt
van het kalksteenplateau, werd in 2012 geclassificeerd als Premier Grand Cru.
Vrij strenge smaak, vind ik. De proevers: zoethout, koffie, leer, zwarte kersen,
pruim. Zwoele afdronk. Ik ruik stront, zegt Eric en met een vette glimlach,
maar ik vind het toch lekker. Door twee proevers gewaardeerd als topkwaliteit. 

Gemiddelde
waardering 15,8 / mijn waardering 16 punten

Château
Beauséjour Becot 2004 Premier Grand Cru Classé    

Stallucht, fantastische smaak. Commentaren:
prachtige wijn, ales erop en eraan.Complexe
geur met mest en leer, heel goed in elkaar verweven. Vijf proevers waarderen
deze wijn als topkwaliteit, Jaap geeft zelfs een perfecte 20-score. 

Gemiddelde
waardering 16,3 / mijn waardering 17 punten.

 

Uitdrinker : Château Soutard 2008, Grand Cru
Classé

Bij de
fantastische Nederlandse kazen van Paul Heemskerk drinken we nu eens geen zoete
uitdrinker, maar een mooi op dronk zijnde Soutard, met heel frivole zuren en
veel levendigheid. Geen puntenwaardering gegeven.

Fosfor en Zwavel – Vulkaanwijnen
By in ,

Fosfor en Zwavel – Vulkaanwijnen

Etna wijngaard

Fosfor en
Zwavel – Vulkaanwijnen noemt Noël Geisen zijn proeverij. Hij zet onder andere
wijnen op tafel uit het boek Vulcanic Wines – Salt, Grit and Power van John
Szabo, MW. Fosfor en zwavel zitten in de kop van lucifers. De geur van een net-afgestoken lucifer wordt meestal geassocieerd met wijnen met reductie.
Zou het ook een eigenschap kunnen zijn van wijnen van wijngaarden op (oude of
nog actieve) vulkanen? “Nee,” zeggen de geleerden. Of in ieder geval:
mineraliteit, een door sommigen te pas en te onpas gebruikte proefnotitie, is
in ieder geval niet het gevolg van een vulkanische bodem met veel mineralen,
want mineralen: die hebben geen smaak. Szabo stelt dat vulkanische bodems in
ieder geval perfect zijn voor wijnen: steile hellingen en arme grond, goede
afwatering.

Wij proeven
wijnen die soms wel, en soms niet zo in de smaak vallen. Een eenvoudige maar
wel lekker Listán Blanco (Palomino) van Bodeags Noroeste uit La Palma valt in
de smaak; de wat vollere Soave “Monte Grande” Soave (ja, ook dat is/was ooit
een vulkanische streek) van Pra, met een lik vanille, doet enkele proevers
twijfelen aan wat nu een typische Soave is. Dit is in ieder geval een serieuze.

Nog een serie
wit, met vier wijnen. De leukste (niet alleen vanwege de naam) is de ‘Mari di
Ripiddu’ van de flanken van de Etna, van Filippo Grasso. Goudgeel, met rijpe
ananas, kruidigheid en een soort (Christmas?) cake-achtige zoetimpressie. En dat
allemaal met een fraicheur die ’t geheel in balans houdt. De Binner Riesling GC
Kaefferkopf uit 2001 is mooi in balans en scoort op veel punten (complexiteit,
balans, intensiteit, en lengte) maar persoonlijk is ’t toch niet zo mijn wijn. 

Dat geldt ook voor de laatste wijn, een beroemde wijn: de Clos Saint Urbain,
van de Rangen de Thann, een zeer steile wijngaard in de Elzas, en dan ook nog
eens van een van de meest gereputeerde producenten van de streek,
Zind-Humbrecht. De wijn is al aardig verkleurd, heeft een wat vlezige neus,
niet zo heel veel fruit. Het is voor velen van ons ook niet een uitgesproken Riesling.
Is dit dan een typische terroirwijn, van deze zo typische wijngaard? ’s
Anderendaags maar eens nagevraagd bij Frank Smulders MW, die in de Elzas op
strooptocht is en – wat een toeval! – net die dag bij het bedrijf te gast was
en alle wijnen heeft doorgeproefd. Inderdaad: de RdT CSU is ook volgens hem een
topwijn, maar ook Frank heeft wel eens flessen gehad die al ver ontwikkeld
waren. Hij vermoedt dat dit wel eens een gevolg zou kunnen zijn van langerijping op de lie na vergisting. 

Over naar
vulkanisch rood, met weer een La Palma wijn die heeft gerijpt of vaten die met
een harssoort zijn behandeld (Vino de Tea) en een wél zeer herkenbare Ahr
Spätburgunder, de Schieferlay GG van Kreuzberg. In de volgende serie staan twee
wijnen met hoge scores van Jancis Robinson en van Luca Maroni. Welke de Robinsonwijn
is, is snel duidelijk: dat kan nooít de tweede wijn zijn! Die zou zij
ongetwijfeld als een overrijpe port- of Zinfandelimitatie hebben gekarakteriseerd
– net als de roemruchte Chateau Pavie 2003. Dit keer ben ik het wel met haar eens: deze wijn begint mooi, met een lekker
neus van braam en ander zwart fruit, maar vooral bakken framboos en een flinke
vleug vanille. Wat dan volgt is een zoetje waar het verklein-’tje’ wel van af
mag. De meeste leden, toch niet echt van de Parkerwijnen, lijken er vanavond
niet zo’n moeite mee te hebben. Martijn heeft een doos van deze wijn thuis en
identificeert ‘m blind: Eremo San Quirico, Aglianico Campi Taurasini “Nativ”
2013. De eerste wijn (die van de hoge punten van Jancis dus) valt er bijna
compleet bij weg, bij al dat geweld. Vrij gesloten, wat rood fruit en leer, een
lichtgebouwde wijn met nog vrij veel tannines (te jong geslachtofferd voor deze
proeverij?): Tenuta delle Terre Nere Etna Rosso Guardiola, met volgens de proeflijst
(’t zullen 2 tikfoutjes van de voorzitter zijn) 1 % nerello mascalese en 0 % nerello
cappucio) …

Twee zeer
goede uitdrinkers. Volstrek overbodige discussie, in eerste instantie, over
welke de beste is: het betreft hier echt twee verschillende stijlen, één
oxidatief (Blandy’s Colheita Bual 1993, mooi amber, noten, lijm, zeer mooi
fris-zoet, en een zeer lange afdronk: in golven komt de wijn steeds terug.
Indrukwekkend. De Passito di Pantelleria “Magico” van Abbazia San Giorgio is
anders, maar zeker zo mooi. Perziken en abrikozen strijden om voorrang, lekker
dikke wijn, wat korter misschien dan de Madeira maar o zo lekker fruit. Beide
wijnen moeten voor een klein flesje zo’n 45 euro kosten maar deze flessen maken
’t helemaal waar.

Vulkanische
wijnen lekker, of bijzonder?  We hebben
in ieder geval heel verschillende wijnen geproefd, mét en zonder stinkertjes,
met fruit, gecontroleerde oxidatie en reductietonen, zoet(jes) en droog. Wijnen
worden wellicht deels gemaakt in de wijngaard, maar de hand van de wijnmaker
weegt minstens net zo zwaar.

Een fijne,
fascinerende proeverij!

Verslag en
proefnotities Rob van Ginneken