Tag: Wedstrijd

Het gezelschap proevers past maar net in restaurant de
Librije. De glazen staan vervaarlijk tot aan de tafelrand. Dertig glazen wijn staan
klaar, een karaf water, een spuugbak. Twee uur om tien wijnen ‘’all over the
world’’  te determineren. Dat is
natuurlijk al gekkenwerk, maar dit keer helemaal. Noël Geisen, Rob van Ginneken
en Peter van den Besselaar kijken elkaar na drie kwartier individueel proeven
en aantekeningen makend een beetje vertwijfeld aan. In andere jaren waren drie
tot vier wijnen goed te herkennen, maar nu?

We denken voorzichtig één wijn
zeker te weten. Als Fred Nijhuis het woord neemt om twaalf uur om de wijnen
bekend te maken, zegt hij: “We hebben dit jaar wijnen op tafel gezet, die de
afgelopen drie jaar niet in de wedstrijd stonden”.  Dat is gekkigheid, beste lezer. Stel dat wij
dat bij onze blindproefwedstrijd van Franse wijnen zouden doen, dan moet je
ineens bijzondere gebieden als Gaillac, Béarn, Patrimonio of Coteaux de Peyriac
herkennen. Het is dan niet de beste proever die wint, maar een pokerspel. Pokerspelers,
zó voelden we ons nu ook. Het is al frustrerend moeilijk om een pinot noir te
herkennen uit bijvoorbeeld respectievelijk Duitsland, Zuid Afrika, Noord-Oost
Frankrijk of Italië. De Grand Prix Saint Hubert gaat over het herkennen van
karakteristieke wijnen, meestal monocepages. Maar ja, herken maar eens druiven
als Bonarda (we hebben er nota bene mee geoefend), Petit Verdot en Carignan.
Andere druiven die op tafel staan zijn Montepulciano, Zinfandel, Touriga
Nacional, Monastrell, Pinotage en Tannat. De Gamay is de wijn die Rob zeker
weet, maar ja… de organisatie maakte een foutje door niet Noord-Oost Frankrijk
op het proefformulier te zetten, maar Zuid-Oost Frankrijk. Grrr. Want dan ga je
weer fouten op elkaar stapelen. Die gekkigheid maakt dat we met een lichte
kater een tikje ontgoocheld het restaurant verlaten.

We missen onze chinese lunch
in Amsterdam, hoewel we beslist prettig lunchen in Librijes Kantine met een in
Oloroso verdronken oester met ganzelever, een zeeduivel omwikkeld met spek en
(het lekkerste, foto) kalfszwezerik met ananas en pindasaus.  Alles met bijpassende wijnen. Niks mis mee,
wel het feit dat we voor een bodempje water in een glas verdorie  drie-en-halve-euro moeten afrekenen… Noël
beleeft een finest moment als hij op de boerenmarkt rondom Librijes
hotel bij zijn heldin (en vinoloog) Astrid Joosten kan proeven. Mooie wijnen
brengt de nieuwe onderneming van Astrid en Therese de Boer. De moeite waard om
mee kennis te maken.

We hebben vervolgens fraaie
rosé’s geproefd in de binnentuin van Librije’s Hotel.  Mijn persoonlijke voorkeur ging uit naar Château
Miraval 2011 Côtes de Provence, Cuvee Pink Floyd (klassiek, mooi), Domaine de
Maby 2011 Tavel (veel kracht, stevig) en Château de Pibarnon 2011 Bandol (zeer
verfijnd). De entourage op het wijnfestival verdient wel alle lof: mooie
espresso, lekker brood van het Vlaamsch Broodhuis en ultiem mooie kazen van
affinateur Latif Elmessoussi (een comte om een moord voor te doen!). Als we
naar het station lopen, komen we in de Zwolse binnenstad nog terecht op een mini-wijnfestival,
waar we talrijke bekende wijnen tegenkomen (Bernardus, Van Volxem, etc.) en ons
verdriet over een lage score wegspoelen.

Raar hoe dat werkt, met die wijnproefwedstrijden. Voordat je eraan begint denk je bij jezelf: maakt me niet zo veel uit als ik niet bij de besten zal horen. Ergens in de middenmoot eindigen is allang mooi. Als ik in ieder geval maar niet laatste word… De laatste tijd heb ik wel eens met een prijs mogen zwaaien na afloop van zo’n proefwedstrijd. Vooraf denk je daar heel nuchter over maar als je dan ineens een van de betere proevers blijkt te zijn, voelt dat toch verrassend goed.

De Grand Prix Saint Hubert. Oudste wijnproefwedstrijd van Nederland. Tien wijnen, allemaal rood. Twee uur krijg je de tijd. Om 10 uur ’s ochtends klinkt het startsein in een hotel in het centrum van Amsterdam. Het enige dat vooraf door de organisatie prijsgegeven wordt, zijn 14 landen of delen van landen. Mag je uit kiezen. Alle tien de wijnen komen uit een ander land of landsdeel. De systematiek is doordacht en ook vrij geniepig. Immers: als je een wijn meent te kunnen plaatsen in een land, is dat land dus vergeven. Neem bijvoorbeeld midden-Italië. Dat was één van de 14 opties. Bij glas nummer 9 wist ik het zeker: dat is een Italiaan. Komt uit Toscane, kan niet missen. Spot on. Maar ja, dan nip je nog eens aan glas 7…die zuren…mooi wat tabak…een klein kersje…dat lijkt misschien nog wel méér op een Toscaan dan die nummer 9. Keuzes, keuzes. En als je er al met je team uitkomt wat het land van herkomst is, mag je vervolgens fijn nog even bepalen welke appellatie het betreft, welke druif of druiven erin zitten, wat het jaartal is, van welke producent…Twee uur mag je samen met je teamgenoten zweten en discussiëren en strepen en schuiven. Elk jaar weer blijkt dat net wat te krap. Ook nu dus. Eén minuut voor twaalf. Met de organisator die inmiddels over m’n schouder meekijkt, wachtend aan onze tafel als ware het een docent wiskunde bij het afnemen van een tentamen, krabbel ik haastig de laatste gegevens op het proefformulier voor ons team en lever het zuchtend in. De klok slaat 12 uur. We zijn zo druk bezig geweest, die twee uren zijn werkelijk voorbij gevlogen. Direct na de wedstrijd worden de wijnen onthuld. Richard, Noël en ik komen tot de conclusie dat we een behoorlijk aantal wijnen goed hebben herkend. Blije gezichten. Maar of het voldoende is voor een plekje op het podium…daar twijfelen we wel over.

Hoe blij waren we om bij de prijsuitreiking onze namen te horen en het podium te mogen beklimmen voor een bescheiden, maar wel héle fijne derde plek. We zijn gepast trots, want de Brabantse Wijnsociëteit staat ook in Amsterdam op de kaart!

Verslag David Koenen

De jaarlijkse proefwedstrijd bepaalt wie zich een jaar lang proefkampioen van de Brabantse Wijnsociëteit mag noemen. Kampioen 2010 Richard van Oorschot stelde de proeverij samen: een bubbelwijn, vier witte wijnen, vijf rode wijnen en twee dessertwijnen. De flessen zijn geblindeerd: het enige dat we weten is dat de wijnen uit Frankrijk komen. Per wijn geven we aan: de streek (10 punten), de appellatie (10 punten), het jaartal (10 punten), de druif (10 punten), de classificatie (5 punten) en de domeinnaam (5 punten).

Het zijn mooie wijnen, had Richard tevoren gezegd. En dat klopte helemaal. We proefden achtereenvolgens blind:

Champagne Duval-Leroy, vintage 1999, gemaakt van chardonnay, zuivere en elegante champagne met zure appeltjes en gist in de neus

Muscadet-Coteaux de Loire, Domaine des Génaudières 2009, gemaakt van melon de Bourgogne, lichte kleur, neutrale neus, liefelijke aandronk

Alsace, Marcel Deiss, Pinot Blanc 2008, fors concentraat in deze wijn met een licht zoetje en fraaie bitters

Vouvray, Domaine Pichot-Coteau de la Biche 2009, gemaakt van chenin blanc, mineraal in de neus, vrij hoge zuren, wat perzik en wat honing

Pessac-Leognan, Château Smith Haut Lafitte 1999, gemaakt van 95% sauvignon blanc en 5% sauvignon gris, oud-gouden kleur, vanille in de neus, jasmijn, volronde smaak, vet met carameltonen en hoge bitters

Morgon, Domaine Lapierre 2008, gemaakt van gamay, licht gekleurde wijn, met frivole framboos, true-to-type

Chinon, Clos de l’Echo 2006, Coly Dutheil, gemaakt van cabernet franc, dofsombere kleur, cassis in de neus, duidelijk nog tannine, in mijn aantekeningen staat ‘ontoegeeflijke wijn’, but I like it.

Cahors, Château du Cèdre 2007, gemaakt van 90% cot, 5% merlot en 5% tannat, paars en héél diep zwart, rijke neus, zwoele aanzet en rondeur, zeer aangename wijn

Moulis, Château Poujeaux 2004, gemaakt van 50% cabernet sauvignon, 40% merlot, 5% cabernet franc en 5% petit verdot, bruine rand, forse wijn met veel houtrijping, ‘zwoel ook wel’ staat in mijn aantekeningen met erg mooie amarone kersen in de afdronk.

Côte Rotie, Domaine Benjamin & David Duclaux 2003, gemaakt van syrah, dof van kleur, klassieke neus, strenge wijn, uitgerijpt.

Bonnezeaux, Château de Fesles 2005, Bernard Germain, gemaakt van chenin blanc, goudkleurig, lichte botytris tonen en dan voluptueuze Rubens-dikte en zoetheid in de smaak. Prachtwijn.

Alsace Grand Cru, Pinot Gris 2000, selection de grains nobles, Domaine Bott Geyl, oud goudkleurig, frivolere neus, lichter en eleganter van smaak, maar desondanks heel rijk.

Hoe beleef je zo’n proeverij?

Er is weinig zó confronterend dat deze jaarlijkse proeverij, beste lezers. Richard zei bij het proeven van de witte wijnen, dat het bouquet niet zo goed tot zijn recht kwam. Ik kampte met een aanhoudende verkoudheid en kon inderdaad zo goed als niets ruiken. In eerdere jaren was de neus het belangrijkste proeforgaan, zó stelde ik de druif vast. Nu kwam het dus aan op het vergelijken van kleur en de aandronk, het mondgevoel en de afdronk. Ik zat dus best ongelukkig te zijn. Maar ik was niet de enige die dit als een martelgang ervaart.

Ik zag een proever naar de hemel kijken, de ogen sluiten en een schietgebiedje doen (Noël). Ik zag een proever de handen op het hoofd moedeloos het hoofd neerleggen (Rob). En een proever zoeken in een credit card boekje met wijnformatie (Wil). Veel gezucht. Gepuf. En een enkele vloek. Veel gegorgel. En gespuug. Proevers die nog een slok extra willen. En dat alles in een bloedserieuze sfeer. Onze eer staat op het spel! Ook al is het maar een spelletje. Uiteindelijk blijkt dat onze meest studieuze proever, wijndocent bovendien, de titel die hij vorig jaar inleverde weer terugpakt. En nog wel heel overtuigend ook. Proficiat, Rob!

Jury-overleg

Felicitaties voor proefkampioen Rob van Ginneken

De eerste drie plaatsen gaan naar:

Winnaar Rob van Ginneken met 314 punten

Tweede plaats David Koenen met 253 punten

Derde plaats Peter van den Besselaar met 240 punten

Met twee jaar van dubbelwinnaars, is Rob nu de 21e naam die is ingegraveerd op de wisselprijs, de Kees Mutsaers wijnkoeler. Een functioneel cadeau om de blitz mee te maken bij wijnvrienden. De winnaar kreeg daarbij een wel hele mooie fles edel vocht, net als de runners up. En we hadden traditiegetrouw ook een poedelprijs, die niet door ons nieuwste lid werd gewonnen (smile Martin!).

Britse supermarktketens als Tesco en Marks & Spencer houden bij de organisatie van hun proeverijen voor wijncritici rekening met de vraag of het een goede dag is om wijn te drinken. Huh? Dat zit zo. Volgens de agenda voor biologisch-dynamisch tuinieren volgt alle leven op aarde het ritme van de kosmos. Er zouden ook mindere en betere dagen zijn om wijn te proeven. Er zijn: fruitdays, flower days, leafdays en rootdays. De wedstrijd werd gehouden op een leafday, en ja… dan sluiten de wijnen zich enigszins. Klik HIER om wat meer te lezen, en als je het naadje van de kous wilt weten (advies: niet doen!) klik dan HIER. Over een jaar staat de twintigste wedstrijdproeverij op de kalender.

Team Blackberries (Berry Marinussen, Richard van Oorschot en Nello Pischedda) en W-watchers (Noël Geisen, David Koenen en Peter van den Besselaar) slaagden er vandaag niet in een podiumplaats te bemachtigen bij de 27e Grand Prix Saint Hubert, de ultieme uitdaging voor de wijnliefhebber. We legden een goede basis met broodjes van Prinsheerlijk, waarbij de Amsterdamse ossenworst het populairst was. Bij de tien rode wijn kregen we veertien landen/gebieden; per wijn konden de teams dan vervolgens kiezen uit vijf landen als herkomst. Samensteller Fred Nijhuis (foto) nam iedereen flink bij de neus – en voelde dat ook wel een beetje aan – door dit jaar géén Franse wijn op te nemen. Daar reken je niet op. En ieder jaar staat er wel een écht curieus glas bij, dat was dit jaar de rode cornalin uit Zwitserland. Nóóit eerder gedronken, maar absoluut een goed glas wijn.

We proefden achtereenvolgens: pinot noir uit Kaiserstuhl/Duitsland, cornalin uit Valais/Zwitserland, mencia uit Bierzo/Spanje, Carmenere uit Chili, zweigelt uit Oostenrijk, corvina en cordinella in Amarone de Valpolicella/Noord-Italië, shiraz uit Australië, cabernet sauvignon uit Californië, merlot uit Paarl/Zuid Afrika en Malbec uit Argentinië. We hadden dit keer onze tijd héél hard nodig, nadat we in stilte een uur lang ieder individueel de wijnen hadden besnuffeld en de proef op de tong namen. We genoten daarna van de traditionele Nam Kee lunch (het restaurant is vernieuwd en nu horen de karakteristieke badkamertegels aan de wand helaas voorgoed tot het verleden) en koffiedrinken en mensen kijken op de Waagmarkt. Fred Nijhuis maakte in de middag bekend dat de winnaars (team Vinos) 8 van de tien wijn goed wisten te plaatsen. Respect! Natuurlijk hadden we nog veel na te praten, want in een team sneuvelen goede antwoorden altijd in de discussie. Enfin, één ding is zeker: de ambitie om een podiumplaats te behalen blijft overeind.

Op het Wine & Food festival proefden we verschillende Rosés in een hele prettige entourage. Daarbij vielen de Cabernet de Saumur 2009 van Langlois Chateau op als een fijne terraswijn, de Musar Jeune Rosé 2008 uit de Bekaa Vallei in Libanon als een eigenzinnige eetwijn. Champagne Grand Rosé van Gosset is een feestelijke en opwekkende champagne. Van Château Simone 2008 Palette Rosé was ik enorm onder de indruk (wel kostbaar spul): venkel, rozemarijn en mint in de neus, rondeur en pit in het glas met een heel serieus bittertje. Prachtglas van grenache, cinsault en mourverdre.