Veel leden van de wijnsociëteit koesteren de eigen kelder en steken veel tijd in het opbouwen van een fraaie collectie. Het wijnkelderboek van Steven Spurrier is daarbij al twintig jaar mijn inspiratiebron. In dit boek wordt een onderscheid gemaakt naar grote wijnen (Romanée Conti, Lafite Rothschild, Hermitage etc.) en Franse drinkwijnen. In de eerste categorie zitten de onvergetelijke en legendarische wijnen, met dito prijsstelling. Spurrier geeft een ‘ideale’ kelder met Franse drinkwijnen en dat is een droomopsomming. Omdat hij voor iedere gelegenheid, voor iedere maaltijd, voor ieder tijdstip en stemming iets passends wil hebben. Deze opsomming bestaat uit zéér goed gekozen burgers, cru bourgeois, wijnen van bevlogen wijnbouwers net buiten de gebaande paden, toppers in de eigen streek. Ik noem zo’n kelder een liefhebberskelder. Mijn proeverij gaf ik als thema Bordeaux 2000, het is een gelegenheid om eens twaalf wijnen uit dat goede jaar naast elkaar te proeven. Bij zo’n proeverij vallen gevestigde namen soms tegen en vallen onbekende wijnen op omdat ze uitmuntende kwaliteit bieden.
Domaine des Liards 1990, vieilles vignes, Montlouis, Berger Freres
Blind geproefde indrinker. Goudzweem. Bij deze witte wijn is evident dat rijping in een héél mooi glas kan resulteren. Wáánzinnig mooie neus met hooi, roomboter, Turks fruit, kandij, honing, botytris-achtige tonen lijkt het wel, ik ruik ook bloementonen. Met de smaak is iets geks aan de hand. De balans was enkele jaren terug beter, de wijn mag op, bitters gaan nu iets overheersen. Maar… na enkele slokken tanninerijke rode wijn is dit weer een engeltje. Zalig bij kaas. Twintig jaar oude chenin blanc, respect!
Twaalf wijnen staan op tafel van linker en rechteroever. Je zou mogen veronderstellen dat na tien jaar de wijnen op dronk zijn. Toch lijken sommige wijnen in een moeilijke fase of nog onvoldoende uitgerijpt, zoals Château Lanessan (Haut Medoc, 15.3 punten) en Château Poujeaux (Moulis, 14.4 punten). Hieronder zijn de beste wijnen beschreven in volgorde van toegekende punten.
Château d’Aiguilhe 2000, Côtes de Castillon, 18 punten
De verrassing van de avond. Maar liefst twaalf van de vijftien proevers scoorden deze wijn het hoogst, Toos en Gerard kenden zelfs 20 punten toe. Deze wijn van 80% merlot en 20% cabernet franc heeft als een van de weinige wijnen nog een paarszweem in de rand. De neus is streng met een piepklein rubbertje. Richard noemt de neus ‘niet vriendelijk’ maar herkent drop, laurier, anijs en veel complexiteit. Wijn met veel vulling én rondeur, sappige wijn die lang nahangt, uitstekende balans met piepklein zoetje, mooie zuren en bitters. Parkerwijn die meer op kracht dan elegantie is gemaakt. Mooi om te zien dat een wijn uit een relatief onbekend district alle linkeroever wijnen naar de kroon steekt.
Château Lafon Rochet 2000 St. Estephe, 16,5 punten
Noël en Richard kenden deze wijn hun hoogste score toe. De neus geeft terroirtonen en is verfijnd. Richard noemt de neus levendig en sprankelend, met drop en lijm. De wijn is sappig, duidelijk een glas met inhoud, waarin Noël een duidelijke espresso toets benoemt. De wijn is gemaakt van 55% cabernet sauvignon, 5% cabernet franc en maar liefst 40% merlot. Die laatste druif geeft deze Grand Cru Classé zijn charme mee, vroeger was dit nog wel eens een ontoegeeflijk glas dat jáááren rijping nodig had om enige charme te gaan vertonen. Zeer geslaagd glas in perfecte balans.
Carruades de Lafite 2000, Pauillac, 16,4 punten
Carruades wordt jaarlijks gemaakt van een percentage van meer dan 70% cabernet sauvignon aangevuld met merlot. Wil, Berry en ikzelf kenden deze wijn hun hoogste score toe. Ik val als een blok voor de neus die heel open is, zeer geparfumeerd en complex met tonen van rozen en caramel. Voor mij is dit perfectie in de mond, zéér lekker. Wil kende 19 punten toe aan de tweede wijn van Château Lafite Rothschild, net als aan de d’Aiguilhe, maar zegt dat als hij moet kiezen op kwaliteit, deze Pauillac vanwege de verfijning zijn voorkeur heeft.
Château Belgrave 2000, Haut Medoc, 16,1 punten
Decennialang was dit een lelijk eendje van de Grand Cru Classés, maar het domein is helemaal terug op een kwalitatief goed niveau. David kende de meeste punten toe aan Belgrave (ex acquo d’Aiguilhe en Houissant). Diepdonkere kleur neigend naar zwartrood, neus met cederhout, vanille en chocolade. Tabaksimpressies. Glas dat nu heerlijk op dronk is met een Mon Cherie kersen-zoetje.
Château Cassagne Haut-Canon 2000, Cuvée La Truffière, Canon-Fronsac, 15,5 punten
Noël kende deze wijn zijn hoogste punten toe (ex acquo met Lafon-Rochet). Dit is een goed voorbeeld van een wijn uit een liefhebbers appellation van de rechteroever. De wijn is gemaakt van 60% merlot, 20% cabernet sauvignon en 20% cabernet franc. De wijn rijpte voor eenderde op nieuwe houten vaten. Een zweem van paars in de rand van de kleur. De neus is fruitrijk met kersen en vóóral heel veel finesse. De kersen zetten zich door een aangename smaak met rondeur én nog altijd potentie om verder te rijpen. Trouvaille. Kijk uit naar deze wijn.
Château Vrai Canon Bouche 2000, Canon Fronsac, 15,4 punten
Jan kende zijn hoogste score toe aan deze wijn, gemaakt van 95% merlot aangevuld met cabernet sauvignon en –franc. Bruine rand. Paul noemt de wijn mooi fris, Wil zegt fluweelzacht. De open neus is terroir getypeerd, de smaak heeft aardbei en kers, veel rondeur en dat hap sappige waardoor je naar een volgende slok verlangt. Veel rondeur en hangt lang na. Heerlijk glas.
Hierna scoorden Château Lanessan 2000 15,3 punten, Prelude à Grand Puy Ducasse 2000 15,3 punten, Château Houissant 2000 14,8 punten, Château Poujeaux 2000 14,4 punten, Château du Grand Barrail 2000 Révélation 14 punten. Château Labegorce 2000 Margaux was helaas een fles met kurk.
Château Houissant 2000, St. Estephe, Berger-botteling Roermond, 14,8 punten
De Nederlandse botteling van deze St. Estephe scoorde het hoogst bij David (ex acquo met d’Aguilhe en Belgrave), zelf kende ik deze wijn ook 18 punten toe. Bruine rand, strenge neus met caramel en vuursteen, maar ook héél veel finesse. Wat sigarenkistjes cederhout in de neus. De smaak heeft een prachtige balans, de wijn is verfijnd. Wijnhandelaar Berger bottelde in 2001 voor het laatst deze wijn, daarna zijn de wijngaarden verkocht aan- en opgegaan in Phelan Segur. Mooi glas.
Als je gewoontegetrouw dinsdags gaat proeven, komt het natuurlijk wel eens voor dat je niet helemaal fit bent. Of licht chagrijnig. De grap is dat na twee, drie slokken wijn dat gevoel altijd wegebt. Nu ik vandaag – dinsdagavond – naar huis toe ga, valt me op dat ik een latente hoofdpijn voel opkomen… En wat erger is: ik snotter en moet vaak mijn neus snuiten. Nee hè! Niet vanavond… als mijn neus dicht gaat, kan ik goed proeven vergeten. Op de avond van de wedstrijd is dat fnuikend. 
Mijn eerste woorden als ik Noël zie, zijn dan ook: ik voel me niet zo goed. Noël twijfelt geen seconde, en geeft direct als antwoord: ik ook niet. Zó, wij hebben ons ingedekt als het vanavond fout gaat. Bij de wedstrijd worden jullie kleine jongens, zei Nelly eens. Want vanavond is proeven een erezaak. Ik hoor Paul mompelen: ik ben al dagenlang zenuwachtig voor vanavond. En Claartje verzucht bij de rode wijnen vertwijfeld: wááááárom doen we dit eigenlijk?
De winnaar van 2009 Rob van Ginneken en collega-jurylid Geoff Marée nemen hun taak heel serieus. Hilarisch is het moment dat Rob uit het jurylokaal terugkomt en aan de radeloos proevende leden vraagt: “Heeft iemand per ongeluk het reglement bij zich?” (we hebben een echt reglement). Natuurlijk. Dat hebben we. Net als wedstrijdproeflijsten van jaren (Kees, die zich ontpopt als onze wedstrijdhistoricus) en spiekbriefjes. Er werden dit jaar ook heuse waarschuwingen uitgedeeld bij praten en afkijken.
Na telling van de punten reikt Rob de wijnkoeler met een mooie fles uit aan winnaar Richard van Oorschot. Dat hij goed proeft, merken we iedere week. Maar zó goed? Richard kwam, proefde en overwon. Hij scoorde een overtuigende eerste plaats. Een van de jongste leden steekt proevers met bij elkaar enkele honderden jaren proefervaring in de zak. Da’s geweldig: Richard proficiat! Twee leden van de gelegenheidsformatie Black Berrys die bij de Prix Saint Hubert hoog scoorden, mogen naast Richard op het ereschot: Berry Marinussen als derde, en – yes! – ikzelf met de tweede plaats.