De opdracht aan leden aan de Brabantse Wijnsociëteit bij het samenstellen van een
proeverij is niet: stel een mooie proeverij samen… maar: stel een leerzame
proeverij samen. Vaak gaat dat toch samen. De proeverij van Berry Marinussen is
ultiem leerzaam. Hij herhaalde een thema dat hij eerder bracht: Let’s get ready
to rumble! In de vorige proeverij zette hij bijvoorbeeld Nieuwe Wereld Shiraz
naast een Hermitage. Deze proeverij start met twee mooie witte wijnen. Na het
onthullen van de flessen, blijkt dat Berry in de wedstrijdproeverij de witte
Bourgogne en Bordeaux voor elkaar aanzag. Nu fopt hij ons door Bourgogne en
Bordeaux naast elkaar te zetten. Géén van de proevers herkent de blind
geserveerde wijnen. Je voelt je dan toch een beetje in je hemd staan na het
onthullen van de flessen. Verdorie. Het maakt bescheiden. En het doet denken
aan de bekende uitspraak van de Britse wijnkenner Harry Waugh (1904-2001), die
op de aan hem gestelde vraag: “Have you ever mistaken a Bordeaux for a
Burgundy?” met onmiskenbare Britse understatement-humor als antwoord gaf: “No, not
since lunch.”
Bourgogne
versus Bordeaux
Auxey
Duresses 2010 Domaine Jean Philippe Fichet
Niet
mijn type wijn, schrijf ik op. En dat komt door de stinkende geur, ik ruik
zwavel, die pas na enige tijd in het glas doet denken aan mineralen. Een
moeilijk glas wijn met een hoge zuurgraad. Ook na het onthullen kan ik maar
moeilijk chardonnay karakteristieken herkennen.
Clos
Floridene 2010 Graves, Denis Dubourdieu
Dit
proefden we precies een week geleden óók… Geen van de proevers die dat opmerkt.
Hmmm… draagt ook weer bij aan bescheidenheid als het gaat om proefkwaliteiten
aan jezelf toe te kennen. Waar de witte Bourgogne mij voor vraagtekens stelt,
komt hier een *-ster bij de wijn. De kleur is iets bleker dan de Bourgogne, de
neus in het glas ruikt meteen mooi fruit. Peer, meloen en Paul ruikt perzik.
Rondeur in de smaak, iets filmender dan de Bourgogne. Goede zuren, een verfijnd
bittertje en fraaie hazelnoten in de afdronk. Heerlijk glas wijn van
voornamelijk semillon.
We
proeven daarna een Oostenrijkse Zweigelt naast een Cru de Beaujolais Gamay. En dan komt een serie die goed is voor het vertrouwen, Piëmonte versus Ahr. Veel proevers herkennen de Italiaanse en Duitse wijn.
Piëmonte
versus Ahr
Barbaresco
2009, Roberto Fossatie
Barbaresco
is gemaakt van nebbiolo. Goed herkenbaar aan de lichtbruine kleur, Italiaanse
dakpannen noem ik die kleur. Het is een mooie wijn met duidelijk viooltjes,
rozen en turf in de neus. Kees ruikt sigaren en hooi. Nello noemt tabak en
mint. Noël ruikt wat velpon. Alle proevers kijken gelukzalig. Ik heb altijd
moeite met Piëmonte wijnen die een wat straffe smaak hebben, ik vind ze nooit
echt lekker, en dat is dat ook weer een manier om te determineren. Ook al
kijken andere proevers meewarig als ik die mening uit.
Spätburgunder
2010, Meyer-Näkel, Ahr
Dit is
daarentegen een werkelijk prachtig glas. Hier komen meteen twee *-sterren bij
de aantekeningen. Waarom? Ook die lichte en bruine kleur. Een geur met caramel
en toffee. Wijn met een mooie balans. Wat is dit toch een goed wijnhuis. Kees
benoemt kersen en noemt de wijn nog geconcentreerder dan de Barbaresco. Noël
benoemt de wijn als zwoeler. En dat is toch een prestatie voor zo’n Noordelijk
gelegen wijndomein.
Mendoza
versus Rhône
De
mooiste wijnen van de avond staan in deze serie: Argentinië versus Frankrijk.
Verduveld lastig te onderscheiden, vind ik althans.
Alta
Vista 2007 Malbec, Single Vineyard Temis
Er komen
nogal wat superlatieven op tafel bij het proeven van deze wijn. Het is een ware
feestfles! Bijna zwarte kleur. Diep, diep, diep donker zwartrood staat in mijn
aantekeningen. De geur is rijk, voornaam met schitterende ingekapselde vanille.
Hap sap concentraat, met morelkersen. Mon Cherie chocolade. Erg fraai, bij het
proeven ben ik in mijn nopjes. HansH gebruikt voor zijn doen erg enthousiaste
termen om de wijn te beschrijven: zwart fruit, bramen, uitbundige wijn, goed in
balans met een lekkere balsamicotoets in de smaak. Rob noemt de wijn floraal en
proeft toch ook iets chemisch. Toos noemt de wijn peperig, jammig en prijst het
lekkere zoetje. Mooiste rode wijn van de avond. En logisch: hartendief van
Berry.
Châteauneuf
du Pape 2010, Delas
Een iets
meer doorzichte kleur, heel open geur, kersen in de neus, de wijn heeft een wat
ontoegeeflijke smaak staat in mijn aantekeningen. Ik zie de wijn aan voor een
jonge Cahors. Ron prijst de rijpere tannines in deze wijn, HansH prijst het
goede evenwicht en benoemt het zoethout en de kruidigheid in de geur.
Australische
sémillon versus Sauternes
Berry is
als liefhebber van fraaie rieslings géén adept van Sauternes, het is zeer te
prijzen dat hij die wel op tafel brengt. En niet de minste, een premier cru
classé: Château Coutet, een zeer gereputeerde wijn. Daarnaast een ook
gereputeerde Australische botytris-wijn.
Château
Coutet 2003, Sauternes
Oud goud
gele kleur. Ingetogen geur, ook al is deze wijn al elf jaar oud en 2003 een
extreem warm jaar. Een caramel-zoete smaak, met wat amandel in de smaak. Ook
wat mooie bitters. Een mooie wijn die echter volstrekt wordt weggeblazen door
de extreem uitbundige kracht en smaak van de Australische wijn.
Noble
One 2008, botytris sémillon, Australië
Hartendief
van Berry. Ook dit is een absolute feestfles. Toos ruikt rabarber, mooie
zoetzure balans. Het zijn juist de aanwezige zuren die dit tot zo’n expressieve
fijne wijn maken. Rob prijst honing in de geur en de perfectie in de
smaakvoortzetting. Mijn aantekeningen: honingkleurig, perzik in de neus, een
wijn met een ongelofelijk perfecte balans, het is niet alleen nectar op de tong
(veel zoet) maar zuren die de wijn een jeugdig elan, wat gepaste overmoed
geven: frisse, filmende smaak met wat amandel in de mond, geweldige zoet/zuur
verhouding. Topwijn.
Speciale
vermelding verdienen de twee indrinkers van de proeverij: een zeldzame rosé van
Domaine de Chevalier (Pessac-Léognan) en een knisperende Blanquette de Limoux,
fraaie bubbels van een Nederlandse wijnbouwer op Château Rives Blanques.